کتاب اینک خزان، یه رمان جذاب و پرکشش از نویسنده، نمایشنامه نویس و مترجم آلمانی، اویگن روگه هستش.
ما توی این کتاب، به ماجرای سه نسل از مردم آلمان شرقی برخورد میکنیم. الکساندر اومنیتزر، شهروند آلمانی بعد از اینکه متوجه میشه که به یه سرطان بدخیم مبتلاست، تصمیم میگیره که پدر پیرش رو تنها بگذاره و به مکزیک سفر کنه. اما چرا مکزیک؟ پدربزرگ و مادربزرگِ الکساندر، توی دهه هزار و نهصد و چهل، به خاطر فعالیت‌های سیاسیشون توی آلمان شرقی، به مکزیک تبعید شدن و دوران تبعیدشون رو توی مکزیک گذروندن. مسافرت الکساندر به مکزیک و حضورش توی محیطی که پدربزرگ و مادربزرگش چندین سال رو اونجا گذروندن، باعث یادآوری خاطرات زیادی از این دو نفر میشه. از بازگشت پدربزرگ و مادربزرگش به آلمان شرقی به خاطر برقراری یه حکومت سوسیالیست تا خیلی خاطرات دیگه.
اما پدر الکساندر، کورت اومنیتزر، مصائب و سختی‌های زیادی رو متحمل شده و به دوش کشیده. حالا سال‌های آخر زندگیش و پیریشه و اوضاعی که داره، از پسرش الکساندر خیلی جذاب‌تر نیست. زوال عقلی، مصیبتی که کورت دچارش شده. ما توی این کتاب، با سختی‌های خیلی زیادی که کورت از سر گذرونده هم مواجهه داریم.
اویگن روگه، توی کتاب اینک خزان، تلاشش بر این بوده که به خاطر تسلط زیادی که به زبان و فرهنگ آلمانی داره و آشناییش با سبک‌های ادبی، به واسطه شناختش از زبان و تاریخ آلمان، با یه قلم جذاب و پرکشش و طنز گزنده و عمیق‌اش، یه رمان تامل ‌برانگیز بنویسه. تلاش کرده که تنه به تنه توماس مان بزرگ و رمان بزرگ بودنبروک‌ها بزنه. ولی آیا از پس این کار براومده یا نه؟ به عقیده خیلی از منتقدها موفق شده رمان مهم و جالب توجهی رو خلق کنه. حتی موفق شده جوایز زیادی رو هم نصیب خودش کنه.
یه جا از کتاب اینک خزان، اویگن روگه نوشته:
از نظر مارکوس مراسم دعای صلح، این که همه دست هم را می‌گرفتند و آواز می‌خواندند، مراسمی کسالت‌آور بود، همه‌اش ادا و اطوار بود. و تازه بعد از این ادا و اطوار، همه روی زمین زراعی می‌خوابیدند، مست می‌کردند و می‌رفتند توی مزارع گوجه می‌شاشیدند و همه این کارها را برای جمهوری دموکراتیک آلمان بهتر می‌کردند. اما کسی از راه رسیدن به جمهوری دموکراتیک بهتر چیزی نمی‌گفت.