در مدتی که بی بی داشت درباره ی قارپاچ توضیح می داد، آقای دکتر به او نگاه می کرد، اما فکرش جای دیگری بود مثل خود من که به حرف ها گوش می کردم. اما فکرم جای دیگری بود. به خودم که آمدم دیدم بی بی دارد از من مایه می گذارد. راستی همی محسن آن قدر بچه ی خوبی شده که ظرفای همه رِ مشوره فقط، چون یک کم پولکیه، باید یک کم پول بهش بدین تا ظرفای شمایم بشوره.
بی بی داشت از روی من ایثار و از خود گذشتگی می کرد و موضوع پول را هم برای این وارد کرده بود تا معامله را جوش بدهد. اما خوشبختانه ، آقای دکتر به دادم رسید و گفت: این چه حرفیه بی بی جان؟ بی بی هم گفت: ها ... راست مگی. برای چی پول بگیره؟ وظیفه شه. آقای دکتر بلافاصله گفت: نه منظورم اینه محسن سال بعد کنکور داره. فقط باید درس بخوانه و رو به من پرسید: امتحان چطور بود محسن؟ وقتش بود برای منحرف کردن ذهن آقای دکتر از موضوع امتحان، بگویم بدون پول هم ظرف می شویم هم خانه شان را تمیز می کنم.
ملیحه با رنگ و روی پریده آمد توی هال و گفت: مشه از ظرف مرف و فاف و این جور چیزا حرف نزنین؟ حالم بد میشه. بعد هم کنار آقای دکتر روی مبل نشست اما بعد از چند لحظه جایش را عوض کرد. بی بی نیم خیز به طرف آقای دکتر رفت و در حالی که انگار چیزی را بو می کشید، رو به ملیحه و مامان گفت: ملی جان، این طفلی که بو نمده که. رنگ مامان و ملیحه و من و آقای دکتر، همه با هم، قرمز شد. فقط شدت درجه ی قرمز شدن ها متفاوت بود. آقای دکتر با شرمندی گفت: بی بی جان ببخشید. به خاطر حساسیت ملیحه جان نمتانم ادکلن بزنم. ولی خا هر روز مِرم حمام. ملیحه دوباره زد زیر گریه و گفت: به خدا می دونم تقصیر خودمه. به همه چیز حساس شده م.
ملیحه رفت توی دستشویی تا گریه کند. صدای بالا آوردنش که آمد، آقای دکتر سرش را توی دست هایش گرفته بود و به نقطه ای نامعلوم روی زمین خیره شده بود. بی بی برای این که آقای دکتر را از فکر و خیال دربیاورد دوباره به طرف او رفت. مثل مادربزرگ ها سر آقای دکتر را بوسید و گفت: اَی این پسر گلمِ بگردم که چی بوی خوبی یِم مده.