در تاریکی بیدار شدم نور اندکی که پشت پرده ‌کوپه‌ام به چشم می‌خورد می‌گفت که خورشید تازه غروب کرده است. شب بیابان هنوز به طور کامل وزنش را روی زمین نینداخته بود. بعضی از افراد تازه دوباره بیدار شده بودند که شام بخورند. آن غذای سنگین هنوز در شکمم هضم نشده بود و تکان‌های قطار هم وضعیت را بدتر کرده بود احساس می‌کردم کوپه کوچک و گرم است. حتی بعد از غروب آفتاب. نیاز به هوای آزاد داشتم. به سراغ پنجره رفتم اما تا جایی که از سرو کله زدن با گوشه‌های پنجره دستگیرم شد، قفل بود و باز نمی‌شد.
پرویز به برادرش نگاه کرد مردی به نام عمان دراز. دلیل اینکه به این اسم صدایش می‌کردند این بود که از سه عمان دیگری که در کاروان بودند تشخیص داده شود. در سکوت، بین دو مرد ارتباطی برقرار شد عمان دراز سرش را به طور حفیفی تکان داد. به جین نگاه کردم تا ببینیم او هم متوجه شد یا نه اما در افکار خودش غرق بود. پرسیدم چیزی هست که ما باید بدونیم؟ درباره‌ی فحلی. پرویز سریع گفت: شهر خطرناکیه.
حالا که چشمانم داشت به تاریکی عادت می‌کرد. می‌توانستم ببینمشان. روی شن‌ها می‌دویدند و بال‌های عضلانی‌شان در سیاهی شب موج می‌خورد. به جای گوشت و خون. از ترس تغذیه می‌کردند. با گزشی زهردار قربانی را به خوابی پریشان می‌فرستادند و با گزش دوم ترس را به طور کامل از درونش بیرون می‌کشیدند.