فکر می کردم راه رفتن در یک گورستان زیرزمینی کمابیش آب گرفته زیر نور یک چراغ قوه ی کوچک وحشتناک باشد
ولی از وحشتناک هم بدتر بود. بیشتر وقت ها یا داشتیم شنا می کردیم یا تا زیر بغلمان توی آب بودیم حرارت بدنمان خیلی سریع افت کرد و لرزمان گرفت. بیشتر جاهای تونل از هر طرف تنگ تر می شد یا فاصله ی دیوارها از هم کم میشد یا سقف پایین می آمد و فقط مسیرهای تنگ و باریک و خفقان آوری برایمان باقی می ماند که باید به زور ازشان رد می شدیم نور کم بود و سرم هی می خورد به چکنده سنگ ها اما با وجود فاصله ی زیادمان از نور آفتاب موجودات زیادی توی غار زندگی می کردند اگر زیست شناس بودم حتماً حسابی کیف می کردم ولی زیست شناس نبودم و این طور که معلوم شد موجوداتی که توى غار زندگی می کنند هیچکدام بانمک یا دوست داشتنی نیستند بلکه آدم را یاد کابوس های شبانه اش می اندازند علاوه بر ماهی های عجیب و کور کلی حشره ی غیرعادی دیدیم که بعضی هایشان به طور نگران کننده ای درشت بودند و روی سقف تونل راه می رفتند کم کم دلم برای پیاده روی در جنگل تنگ شد ،بله کم مانده بود از بی آبی بمیریم ولی اقلاً هوا آفتابی و گرم بود.
من و زویی شانه به شانه ی هم راه می رفتیم توی تونل تاریک و احتمالاً مرگباری بودیم و کاملاً منطقی بود که به هم نزدیک شویم. چیزی درباره اش به زویی نگفتم او هم چیزی به من نگفت در واقع در حالی که توی غار پیش می رفتیم هیچ کدام مان حرف زیادی نزدیم فقط چندتا مواظب کله هاتون باشین برای هشدار دادن درباره ی چکنده سنگ های آویزان و آخ های اجتناب ناپذیر وقتی یکیمان با وجود این هشدار سرش به چکنده سنگی می خورد. ساکت به راهمان ادامه دادیم بالاخره بعد از مدتی که انگار تا ابد طول کشید روشنایی روز را از دور دیدیم مایک که از همه جلوتر بود اولین نفری بود که آن را دید با خوشحالی فریادی کشید که همه مان را از جا پراند اون جلو رو نگاه کنین آفتابه حتما به خروجی نزدیک شدیم.