صدای ناآشنای زنی گفت خیلی خوش شانسی ها
دلم نمی خواست چشم هایم را باز کنم داشتم خواب می دیدم که پدر این جاست پایین تختم ایستاده بود. آرنج هایش را به تخت تکیه داده بود می خواست مثل همیشه لالایی اش را گوش کنم.
باید اعتراف می کردم در این چند روز اولین بار بود خوشحال می دیدمش با احتیاط روی قلوه سنگها به دنبالش راه می رفتیم ارتفاع مسیر فانوس دریایی آن قدر زیاد بود که انگار داشتم روی دیواری خیلی پهن راه می رفتیم. نزدیک به پنج متر با ساحل زیر پایمان فاصله داشتیم. بادی که این بالا از روی دریا می وزید در بودماوت پوینت هم زیادی تند و خشک بود باد حتی از تار و پود پالتوی رسمی مامان رد می شد. چیزی نگذشت که دلم برای پالتوی خودم تنگ شد. با این که درست اندازه ام نبود حداقل گرمم می کرد. نزدیک بود همان جا بزنم زیر خنده پس نقشه این نبود که فانوس دریایی را از بین ببرند نه به معنای واقعی کلمه. می خواستند آن را رنگ بزنند تا استتارش کند. ساده بود و واضح. چه قدر احمق بودم که فکر می کردم ساختمان را خراب می کنند. خانه ی ما، خراب نمی شد.
درست جلوی هواپیما ایستادیم. بوی سوخت موتور آن قدر قوی بود که اشکمان را در آورد. زمین زیر و رو شده و یک طرف کابین خلبان هواپیما هم کاملا شکسته و خرد شده بود جان سالم به در بردن خلبان از آن حادثه معجزه بود. ولی او زنده مانده بود حدود بیست متر آن طرف تر روی زمین زانو زده و سرش را پایین گرفته بود. لباسش تکه پاره شده و دست شکسته اش از کنار بدنش آویزان بود.