آن شب چیزی موریگان را از خواب پراند صدا بود؛ مثل صدای به هم خوردن بال یا ورق خوردن کاغذ. بیدار دراز کشید و منتظر شد دوباره صدا را بشنود اما اتاق ساکت بود شاید خواب دیده بود خواب پرنده یا کتاب. چشم هایش را بست و زور زد تا به خوابی عمیق و بی رؤیا فرو برود اما نشد که نشد تکه ی آسمانی که از پنجره ی اتاقش پیدا بود از سیاه ترین سیاه به آبی پررنگ پیش از طلوع تغییر رنگ داد و ستاره ها یکی یکی خاموش شدند. موریگان یاد کشتی بادبانی صورتی افتاد که کف شطرنجی سالن خرد و خاکشیر شده و چراغ هایش تا ابد خاموش شده بودند. مارتا گفته بود وسیله ی مورد علاقه ی ژوپیتر است وقتی موریگان به رختخواب رفت ژوپیتر هنوز از سازمان حمل و نقل برنگشته بود به این فکر کرد که ژوپیتر وقتی جای وسیله ی مورد علاقه اش یک سوراخ گنده تو سقف ببیند به چه می گوید؟ موریگان می دانست که منطقاً او مسئول سقوط لوستر غول پیکر و مرگ پردرخشش آن نیست؛ مخصوصاً این که در آن لحظه اصلا در لابی نبود ولی هرکاری می کرد حس گناه راحتش نمی گذاشت احساس می کرد جنایتی کرده و حالا از زیر تاوانش در رفته است.
پیش خودش فکر کرد اما این هتل حتماً بیشتر از صد سال از عمرش می گذره غلت زد و با ناراحتی از اتهام جدیدش بالشش را جور راحت تری زیر سرش گلوله کرد چیزهای قدیمی خراب می شن احتمالا سیم های چلچراغ خراب و فرسوده شده بود یا... با گچ سقف ور آمده بود. موریگان یک دفعه با عزم جزم روی تخت نشست و پتویش را کنار زد.
باید می رفت و با چشم خودش آسیب را بررسی می کرد می دید که تقصیر او نیست برمی گشت و می گرفت می خوابید و بعد از آن به خوبی و خوشی زندگی می کرد. پایان.