کتاب نامه به فلیسه، مجموعه‌ای از نامه‌های فرانتس کافکا نویسنده‌ای که اصالتا متولد شهر پراگ هستش و از بزرگ‌ترین نویسنده‌های ادبیات آلمان محسوب میشه به فلیسه باوئر دوشیزه برلینی هستش.
این نامه‌ها، جزو دست نوشته‌های فرانتس کافکا بودن که طبق وصیتی که کافکا به مکس براد کرده بود، این نامه‌ها هم در کنار سایر آثار کافکا باید سوزونده میشدن. بعد از فوت فرانتس کافکا، مکس براد یه وصیت‌نامه از فرانتس کافکا پیدا کرده بود که توی متن اون وصیت‌نامه، مکس براد موظف بود که همه آثار و دست‌نوشته‌های فرانتس کافکا رو بسوزونه. اما مکس براد از این خواسته کافکا سرپیچی می‌کنه و همه دست نوشته‌های دوست صمیمی‌اش رو جمع می‌کنه و بعد از خروج از چکسلاواکی به بررسی کامل اون‌ها می‌پردازه. همونجاست که مکس براد این نامه‌های فرانتس کافکا رو پیدا می‌کنه.
کافکا، یک روزتوی خونه یکی از آشناهاش با یه دوشیزه آلمانی آشنا میشه و چند وقت بعد از اون آشنایی اولین نامه رو برای اون دوشیزه میفرسته. نامه‌های رد و بدل شده بین فرانتس کافکا و فلیسه باوئر، عصاره‌ای از همه چیه. لا به لای این نامه‌ها، ما فرانتس کافکایی رو میبینیم که حتی توی یادداشت‌هاش هم باهاش به خوبی آشنا نشدیم، ما کافکای عاشق رو میبینیم، فرانتس کافکایی رو میبینیم که در مواجهه با کسی که دوستش داره، رفتارهایی از خودش نشون میده که یک درصد هم فکر نمیکردیم که ممکنه فرانتس کافکا همچین خلقیاتی داشته باشه.
بهترین راه برای آشنایی با کافکا و بهتر و عمیق تر خوندن داستان‌هاش، آشنایی نزدیک با زندگی شخصی و مطالعه یادداشت‌ها و نامه‌هاش هستش. بین سطور این نامه‌ها، ما خیلی چیزها میخونیم، از ابراز عقاید این نویسنده پراگی راجع‌به خیلی آثار ادبی گرفته تا ابراز عشق‌اش نسبت به فلیسه باوئر تا شرح حال خود نویسنده از زبان خودش. کافکا از همه چی صحبت می‌کنه.
باید از مکس براد ممنون باشیم که این آثار مهم رو برای ما نجات داد و حالا ما بخت مطالعه این آثار رو داریم.
یه بخش از نامه های کافکا به فلیسه میخونیم:
دقیقا نمی توانم بگویم الآن که مشغول نوشتن نامه هستم چه ساعتی است، چون ساعتم روی صندلی نه چندان دور از من قرار دارد و من جرات نمی کنم بلند شوم و به آن نگاه کنم. باید نزدیک های صبح باشد. ولی من تا قبل از نیمه شب پشت میزم ننشستم. در بهار و تابستان - البته من هنوز از روی تجربه به این آگاهی نرسیده ام، چون بیدار ماندن های شبانه ی من مربوط به این اواخر است - آدم نمی تواند سه ساعت متوالی بدون مزاحمت بیدار باشد، برای این که صبح سر می رسد و آدم را به رختخواب می کشاند. ولی حالا در این شب های طولانی و یک نواخت، دنیا آدم را فراموش می کند، ولو این که آن را فراموش نکند.