کتاب اعتراف حاصل یه عمر تفکر و پرسش گری و جستجو، یه کتاب مهم و پربار از لیو تالستوی روس هستش.
تالستوی این کتاب رو اواخر زندگیش نوشته. اون برای نوشتن این کتاب کوتاه ولی مهم و عمیق، از کتاب بی بدیل اعترافات از ژان ژاک روسو الهام گرفته.
کتاب اعتراف از لف تالستوی، یه کتاب توی سبک زندگی نامه به قلم خود تالستوی هستش. تالستوی توی این کتاب، زندگی خودش رو از کودکی تا بزرگ سالی (اما نه به صورت خیلی منسجم و منظم و کامل) برای ما تعریف می کنه.
اما یه نکته قابل توجه برای خوندن این کتاب اینه که، ما قرار نیست با این مسئله برخورد کنیم که تالستوی توی فلان روز از فلان ماه چه کارهایی کرده، ما بیشتر با درگیری های فکری، فلسفی و مذهبی تالستوی مواجه می شیم.
همه فراز و نشیب های فکری ای که تالستوی داشته رو می بینیم. راجع بهشون فکر می کنیم. با عقایدی که تولستوی باهاشون جنگیده، می جنگیم، نقد می کنیم، می پذیریم، انکار می کنیم. و این چرخه تا ابد ادامه پیدا می کنه.
همون طور که از اسم کتاب مشخصه، این کتاب یه اعتراف نامه هستش، راجع به چیزهایی که تالستوی هیچ وقت، هیچ جا نگفته. مثلا یه جاهایی از کتاب، تالستوی حتی راجب کتاب ها و داستان هایی که نوشته و این که آیا فلسفه ای برای نوشتنشون پشتش بوده یا نه و خیلی اتفاقای شخصی دیگه حرف می زنه.
تمرکز تالستوی و دغدغه اصلی نویسنده، بیشتر روی مسئله مذهب و دین هستش. همون طور که از خط اول کتاب مشخصه و همون جا تالستوی به این که توی دامن مسیحیت ارتدوکس تربیت شده اشاره می کنه، تا این که جلوتر اعتراف می کنه که چه جاهایی، چقدر شک داشته راجع به دین و خیلی چیزهای دیگه.
تالستوی، این جا راجب (خود) حرف می زنه. این که هر پرسشی که مطرح می شه، اول از هر چیزی، توی خود باید دنبالش گشت، اون جا باید خوب شکل بگیره و آخر سر هم دنبال جواب قطعی گشت. این که اصلا جواب قطعی وجود داره یا نه؟ شکی که تالستوی به همه چی داشته رو توی این کتاب می خونیم.
یه جا از کتاب می خونیم:
و احساس شادی و آرامش می کردم. سپس انگار کسی به من گفت: ببین و به خاطر بسپار. و من بیدار شدم.