فلادیوس بهت زده به جلو خم شد و به ژولیوس چشم غره رفت. امکان نداره این ... میوه‌ای گندیده روی ردای رسمی تِمزو دوست داشتنی‌اش پخش شد. او دستش را با عصبانیت به سمت جمعیت تکان داد و فریاد زد: کافرها و فریاد عصبانی جمعیت بلند شد. فلاویوس از ترس جانش به معبد پناه برد. وقتی در جایی امن قرار گرفت، برگشت و خطر فریاد آخر بر سر تماشاچیان را هم به جان خرید و بعد از گفتن این حرف رفت.
براتوس در تأیید حرف او سرش را تکان داد. «تو هم این طوری فکر می‌کنی، نه ولی به هر حال باید سعی کنی این رو تو کله‌ی اون کاهنه فرو کنی ژولیوس براتوس را گرفت و کنار انداخت. غرغر کرد: هوی بس کن این حرف‌ها رو چرا بی‌خیالش نمی‌شی؟ دیگه کم کم داره بدجوری لج در آر می‌شه.
صدای تق تق صندل‌هایی که از پله‌های مرمری بالا می‌آمد توجه همه را جلب کرد و ژولیوس درست به موقع چرخید و با ایمهو تب روبه‌رو شد که به اتاق می‌رفت ژولیوس موقع خروج از قصر با تخت طلایی بزرگی مواجه شد که روی شانه‌های هشت مرد بود ایمهوتپ او را روی تخت نشاند.
ژولیوس دستش را جلوی دهان براتوس گرفت. باید خودت به دستش بیاری