به نسخه های حرف اچ که کنار کاناپه ی خانم گاسپار روی هم چیده بودم نگاه کردم زل زدم به تلفن رو دیوار آهی کشیدم اولین نسخه را برداشتم و شروع کردم به خواندن. روز عمل دیوی بود و من وانمود می کردم حسابی جذب مسترها و هاوایی و مو شده ام همین طور ریس جمهورها ردینگ و دو تا رئیس جمهوری که اسمشان هرمیون بود.
خام گاسپار که تمام مدت با شدت و حرارت جارو برقی کشیده بود و لانه ی زنبورش روی سرش این طرف و آن طرف می شد. پرسید داری به چی نگاه می کنی گردگیری هم کرده بود جاسیگاری هایش را هم خالی کرده بود و کلی هم به تلفن زل زده بود معلوم بود دلش می خواست صدایی از تلفن در بیاید.
وقتی دیوی توی بیمارستان بوده تدی برایش نامه نوشته بود همراه نامه عکس هم از تراکتور بابابزرگش فرستاده بود. دیوی آن عکس را گذاشت روی کمد اتاقمان درست کنار جعبه ی جواهر من که البته تویش جواهر نبود. تویش فقط برچسی بود که پدرم از بوفالوی وایومینگ برایم آورده بود و من آن را هیچ جا نچسبانده بودم.
دیوی دیگر به جای تراکتور نقاشی کلبه های چوبی را می کشید توی مدرسه وقتی از مدرسه به خانه می رسید و شب ها قبل از رفتن به رختخواب نقاشی هایش طرح های ساده ای از کلبه های دنج توی جنگل زیر آفتاب و کنار پرنده ها نبود آن نقاشی ها را با خط کش می کشید قطعه به قطعه با بند کش های حساب شده و درست انگار داشت نموداری از مراحل ساخت یک کلبه ی چوبی را می کشید.