مرد مسنی با کلاه خاکستری همچون کلاه پسران روزنامه فروش مقابلش ایستاده بود یک همراه نمایشگر را با دست چپ و دو سرنگ پر از خون را در دست راست نگه داشته بود. قد او از سیندر کوتاه تر بود. روپوشی سفید جوری شل و ول از شانه هایش آویزان بودکه انگار از تن مجسمه های اسکلتی آویزان بود، خطوط روی چهره ی او نشان می داد سال های زیادی را با اندیشیدن عمیق به مشکلاتی بسیار سخت سپری کرده، اما چشمانش از آسمان هم آبی تر بودند و در آن لحظه می خندیدند.
زنی انتظارشان را می کشید. کای باید می دانست او را خواهد دید. این روزها همیشه دور و برش می پلکید در حالی که از بین تمام آدم های روی کره زمین، آخرین نفری که کای دوست داشت ببیند خود او بود.
کای لحظه ای حیرت زده به نظر می رسید اما قیافه متعجبش زود ناپدید شد. سر به زیر انداخت و چتری هایش روی چشمانش ریخت. درست حدس زدین خیلی متأسفم ... خبر نداشتم.
سیندر بی قرار پاهایش را تکان می داد. خصوصیات فیزیکی ام رو اشتباه تفسیر نکردین. از همون اول خبر داشتین. از همون لحظه که پا به اون آزمایشگاه گذاشتین می دونستین لونارم و این قفل مسخره رو دارم.