باعث افتخارم است که سباستین هرگز فیلم ساحل را نخواهد دید کلی کلوز آپ از او کلی چیز را لو می دهد قسمت خوبش این است که او فکر می کند من خوشگل هستم با این که ادراکش انحراف دارد؛ او هرگز گریس را ندیده است. من هر طوری هستم گریس هزار برابرش است؛ از آن نوع زیبایی های بی پروایی که باید ورودش را با ترومپت اعلام کرد یک ذره از من تیره تر است فقط آن قدر که آدم ها متوجهش بشوند و آدم های پرروتر که درباره اش نظر بدهند من همیشه به رنگ پوستش حسودی ام می شد وقتی کوچک بودیم گریس را به جای هر دختر زیبایی که مامان از قصه های عامیانه ی نیجریه ای برایمان می خواند تصور می کردم در مقایسه با او من.... خب این جا واقعا جای هیچ مقایسه ای نیست.
در خانه، صندوق نامه ها را بررسی می کنم امیدوار می شوم، بعد هیچی و در حیاط خلوتمان که بیشترش درخت نخل و مو است توی ننو فرو می روم ما یک استخر داریم اما مامان و بابا آن را چند سال پیش با ماسه و خاک پر کردند؛ چرا من و گریس بخواهیم شنا کنیم وقتی که می توانستیم درس بخوانیم؟ حالا آن جا باغچه ی آماده ی کاشت برای پرتقال مینیاتوری است. امشب هوا از همه ی روزهای ژوئن شرجی تر است و عرق همین حالا هم دارد شکل می گیرد اما یک جورهایی نمی توانم این فکر را تحمل کنم که نیمه شب در میامی را داخل خانه بخوانم.
نه. بیرون احساس آزادی بیشتری می کنم.