زمانی که کسی می میرد، حتی اگر انتظار مرگ او می رفته، همواره این احساس وجود دارد که چنین حادثه ای اتفاق نیفتاده است. نخستین تکلیف سوگواری کاملاً رو به رو شدن با این واقعیت است که شخص مورد بحث مرده و رفته است و باز نخواهد گشت. بخشی از پذیرش واقعیت رسیدن به این اعتقاد است که دیداری دوباره دست کم در این جهان، میسر نخواهد شد. بسیاری افراد که کسی را از دست داده اند گاه متوجه می شوند که فرد از دست داده را صدا می زنند و آدم های اطرافشان را با او عوضی می گیرند. چنین مصیبت دیده ای وقتی در خیابان چشمش به کسی می افتد که یادآور متوفی است به یاد خودش می آورد که نه این درست من نیست. دوست من واقعاً مرده است. نقطه مقابل پذیرش واقعیت مرگ باور نکردن آن از طریق نوعی انکار است. کسانی نمی خواهند باور کنند که مرگ آن فرد واقعی است و در همان مرحله اول روند سوگواری گیر می کنند. دست زدن به انکار ممکن است در سطوحی متفاوت و در شکل هایی متفاوت باشد اما در بیشتر موارد مربوط به واقعیت یک فقدان، یا معنی یک فقدان یا بازگشت ناپذیر بودن آن فقدان است.
راه دیگری که اشخاص برای حفاظت از خویش در برابر واقعیت مرگ می یابند انکار معنی فقدان است به این ترتیب فقدان را می توان کم اهمیت تر از چیزی دید که واقعا هست.