ایزابل در ون را باز کرد و سروصدای ترافیک و بوی دود را به داخل راه داد. خیره به ایپرل دستور داد: پیاده شو. قبل از اینکه ایپرل بجنبد آرتور بال زد و مثل باد از جلوی صورت ایپرل بیرون پرید. تکه‌ی گم شده‌اش دیگر وجود نداشت. سعی کرد بلند شود و بیرون برود. اما انگار حتی فراموشش شده بود باید چطور بایستد. تکه‌ی گم شده‌اش از بین رفته بود. آن وقت بود که دست کوچکی را توی دستش حس کرد. دست کوچک او را جلو می‌کشاند. صاحبش صدایی ساده و شیرین داشت: بجنب دقیق نمی‌دانست کجا هستند اما همین قدر می‌دانست که همچنان در جهت شمال غربی در حرکت هستند. اما بعد از تقریباً نیم ساعت دودکش نسترال وت واش به چشمش خورد و فهمید دقیقاً کجا هستند تا محله‌ی خودشان چند کیلومتر بیشتر فاصله نبود.
حقیقت این بود که هورس اصلاً این صحنه را واضح ندیده بود. صحنه برایش حالتی متلاطم پیدا کرده بود و بعد کلاً سیاه شده بود اما به هر صورت دلیلی نداشت دکتر جریشو این را بداند. پس گفت: دلم نمی‌خواهد بگویم ... به قول خودت، چرا باید از آینده‌ی خودت برایت بگویم؟