نمای بعد با تصویری از یک راه پله‌ی خیلی بزرگ آغاز می‌شد. دوربین آرام و با وقار، به سمت راه پله حرکت کرد و بعد سروکله‌ی یک مرد تازه کاری پیدا شد که داشت از پله‌ها پایین می‌آمد. یکی از شخصیت‌های فیلم به سمت تازه وارد رفت. دوربین هم همین‌طور نزدیک و نزدیک‌تر شد تا جایی کرد و تا کارتاژی تقریباً تمام تصویر را پر کردند.
با وجود تمام چیزهایی که در مجلات زرد چاپ می‌شد، به نظر می‌رسید تو نمی‌دپرادا علاقه‌ی چندانی به حرف زدن با همسر سابقش ندارند. پای تلفن فریاد می‌زد: یعنی چی که من چِمه؟
عیناً، کارلا و عمه آگاتا صدایش را خیلی خوب می‌شنیدند. چون درست جلوی کاروان موقت ایستاده بودند جایی که دفتر سیار کارگردان محسوب می‌شد. توی نوبت ایستاده بودند تا یکی از فنس‌های تولید، اسم مینا و کارلا را توی لیست کسانی که می‌توانند نوبت بعد فیلم‌برداری را از نزدیک تماشا کنند بنویسند.
انریک دکمه‌ی دستگاه را زد و فیلم دوباره به حرکت درآمد. روی پله‌های اُدسا. مردم با تکان دادن دستمال‌ها به ملوان‌ها خوشامد می‌گفتند. بعد کسی از بین جمعیت جیغ زد و مردم به پایین پله‌ها سرازیر شدند. اول معلوم نبود مردم از چه چیزی فرار می‌کنند تا اینکه یک ردیف از سربازهای تزار بالای راه پله ظاهر شدند که سر تفنگ‌هایشان را به سمت مردم گرفته بودند. بعد نماهای کوتاه و سریعی پشت سرهم به نمایش درآمد. مردم وحشت زده فرار می‌کردند و زیردست و پای همدیگر می‌افتادند.
مینا و گروهش که فهمیده بودند هر لحظه ممکن است لولو و سگ از درگاهی بیرون بزنند. پاورچین از قاب پنجره فاصله گرفتند و بین بوته‌های باغ مخفی شدند. دیگر صدای صحبت‌ها به گوششان نمی‌رسید. یک صدای کلیک آمد و بعد نوری که پرده را روشن می‌کرد خاموش شد. پنجره باز شد و بازی پادشاهان آمد بیرون. را به اشاره‌ای کرد تا حواس مینا را جمع کند.