وقتی در حال ترک اردوگاه بودم بیهوش شدم و چند ساعتی را که از تاریکی هوا مانده بود، خوابیدم. وقتی بیدار شدم به جین تکیه دادم و طلوعی تازه برابرمان و ارتش به دنبالمان بود. آخرین قسمت نیرویم صرف بلند کردن بیابان پشت سرمان شد. برای اینکه در حد توانم سپری بین سربازان و گروه کوچکمان ایجاد کنم. من و جین تنها نبودیم حدود دوازده آواره از اردوگاه که نتوانسته بودند با دو قلوها یا اولین موج اسب سواران همراه شنزاد اردوگاه را ترک کنند نیز با ما بودند. بعضی از آن‌ها دو نفری روی آخرین اسب‌هایمان می‌راندند. به سرعت روی شن‌های سوزان می‌تاخیم نمی‌توانستیم چهره‌هایشان را تشخیص دهیم و نمی‌دانستیم چه کسانی با احمد و شزاد فرار کرده‌اند.
من داستان جنگ‌هایی را که جن‌ها در کنار انسان‌ها جنگیده بودند می‌دانستم. عادل فاتح که جنی را با آهن تحت کنترل خود گرفت و شهرها را به زانو درآورد. قبل از این که با شاهزاده‌ی خاکستری روبه‌رو شود. جنی که در یک شب دیوارهای عرفان را ساخت و آن را به معشوقه‌ای هدیه داد. قدرت یکی دمجی در برابر کارهایی که می‌دانستم جن‌ها توانایی انجامش را دارند هیچ بود.
من با ارزش بودم. به همین دلیل بود که زنده بودم. به همین دلیل بود که چاقو را متوقف کرده بود قرار بود مرا در حرمسرا نگه دارند. نه مثل یک زندانی، بیشتر مثل تفنگی که به طور خاص و خیلی خوب طراحی شده باشد، نگه‌داری می‌شوم تا زمانی که دوباره به من نیاز پیدا کنند.