کسی که خود واقعی اش را می سازد، به سطح بالایی از خودآگاهی، استقلال و مسئولیت پذیری رسیده است؛ او سعی نمی کند مثل دیگران باشد و واقعاً خودش است. ما وقتی به خود سازی می رسیم که به خودمان اجازه دهیم کسی باشیم که واقعاً هستیم، نه زمانی که دچار این نفرین شده ایم که تلاش کنیم بی عیب و نقص بمانیم تا مبادا دیگران از ما انتقاد کنند. به دلیل ترس ناشی از عدم پذیرش از سوی دیگران، طرد شدن یا احمق به نظر رسیدن ممکن است مدام سعی کنید تصویری که دیگران از شما می خواهند را از خود بسازید و نه خود واقعی تان. در این صورت دائم تحت فشار انتظارات دیگران از خود زندگی خواهید کرد، حتی ممکن است تفکرات و احساساتی را که از نظر پدر و مادر، دوستان، شریک زندگیتان، دین یا جامعه ی شما قابل پذیرش نیست را کنار بگذارید و خواسته هایتان را انکار کنید. در نهایت از خودتان شخصیتی ظاهری به نمایش می گذارید که خود واقعی تان نیست و این شما را به دو بخش تقسیم می کند که بسیار اضطراب آور است و ممکن است بیمارتان کند. برای اجتناب از بروز این دوگانگی باید برای تبدیل شدن به خود واقعی تان بجنگید این به معنای صادق بودن با خودتان است. یعنی از انگیزه ی تمامی کارهایی که می کنید آگاه باشید. به این معنا که باید بدانید آیا رفتارتان از غرور؛ ترحم یا بدبینی تان ناشی می شود؛ یا در واقع این بخش از تلاشتان برای واقعی بودن است.