تو ای آنی که از سر سفره ها همیشه به مستی بر می خیزی هرگز هوشیاری را نوشیده ای؟ هرگز به پای فهم یک زندگی نشسته ای که می خواهیم بنوشیمش و برویم. بنوشیمش و سر را پر کنیم از فراموشی زندگی فراموش شدگان. بنوشیمش و برخیزیم و سخن از هر آسودگی ای برانیم که دور است از آسودگی درک وجود.
چه کسی فهم من از دریا را زیاد خواهد کرد چه کسی آن همه تفسیر را کشت و جز تشنگی ای تاریک چیزی برایم باقی نگذاشت؟
چه کسی میان من و صبح را پر کرده است از روزهای خالی از شبنم از ظهر خالی از آب از شب خالی از نور؟
در تشنگی خودم تعمق می کنم تا به مرزهای بیابان های دل می رسم تا به صدف های دور درون خونم می رسم به ساحل های خشک انتهای خیال. در من گوش دادن به کسی است که بر عکس خود حرف می زند.
حس کردن فریاد کسی است که با دست های خویش همچون آهنگران میخ بر سینه ی خود می کوبد. با قیچی آلت خود را می برد. با چاقو جمجمه ی خود را می زند.
من به کمک کردن کبوتری می نگرم برای زخمی که به جای خون بوی صبح می دهد. من به بال های کبوتری می نگرم که می خواهد با بال هایش جنگی را برافروزد. من از او می پرسم ما چرا پایانی داریم و آب ندارد؟