آن شب وقتی آذرداد نزدیک شدن شاه را حس کرد. ورودی حجره‌هایش را قفل کرد. شاه اعتراضی نکرد و ظاهراً به همین هم راضی بود که از پشت در بلوط اتاق نشیمن با او حرف بزند. گفت و گوی چندان خصوصی‌ای به حساب نمی‌آمد. حداقل از جانب آذر داد، چون محافظ‌های کشیش نهایتاً می‌توانستند تا اتاق بغلی عقب بروند. قبل از آنکه شاه حرفی بزند، آذر داد به او اخطار داد که ممکن است کسانی دیگر حرف‌هایش را بشنود. ذهن شاه باز و آشفته اما روشن بود. بانو اگر اجازه بدهید فقط دو نکته را می‌خواستم خدمت شما عرض کنم.
کار آذر داد از روزی به روز دیگر فرق می‌کرد. هیچ وقت نمی‌دانست افراد گاران و کمارا چه جور آدمی را می‌آوردند: قاچاقچی پیکایی، سربازهای معمولی گام و کوشاد، پیک‌های این دو نفر، خدمتکارانی که زمانی برای آن‌ها کارکرده بودند. همه مظنون بودند که جاسوس آن‌ها یا جاسوس متحدانشان باشند.
در آن دوران، تن آذرداد درد داشت. اشتهایش را از دست داده و لاغر شده بود و گهگاه سرگیجه‌های ناگهانی می‌گرفت و گردن و شانه‌هایش چنان رگ به رگ می‌شد که نواختن آهنگ برایش دشوار بود و باعث سردردهای ناجور می‌شد به نقشه‌ای که خیال انجام دادنش را در سرش می‌پروراند چندان فکر نمی‌کرد.