کمی بعد همگی آماده شدیم و از هتل بیرون رفتیم. در کُردن بویو کنار دریا قدم می زدیم. درست وقتی از کنار قهوه خانه ی سیرنا رد می شدیم کاهن از زیر ردایش شیشه ای بیرون آورد. سیرنا شلوغ بود گارسون ها سینی در دست بین میزها می گشتند‌. یک گوشه مرد صدف فروش صدف های توی سینی اش را می فروخت مردی که از کنارمان می گذشت بادام های تازه را خیلی مرتب و قشنگ روی یخ چیده بود. از میر پیش روی ما بود و شهر با شتاب به سمت ظهر پیش می رفت‌. کاهن گفت دارم فکر می کنم یه جرعه از این آب بخورم. علی گفت تشنه تونه؟ نه این اکسیر جوانیه ناگهان یاد اکسیر جوانی افتادم و با صدای بلند گفتم اکسیر جوانی همراهتونه؟
بله ایناهاش یه جرعه می خورم.
شیشه را به به سمت دهانش برد گفتم صبر کنین اینجا نخورین رسیدیم به آلسانجاک اونجا یه قنادی هست. بریم اونجا بشینیم؟
باشه.
وارد قنادی سوینچ شدیم آینه هایی که به دیوارها بود مردم توی قنادی و کوچه را نشان می داد. با آن آینه ها قنادی پنجاه ساله حس و حال مدرن پیدا کرده بود و از آن چه بود بزرگتر به نظر می رسید.
بستنی توت فرنگی بخوریم؟
علی گفت باشه.
احمد چلبی گفت من معجون می خورم.
کاهن با دست موهای سفیدش را به عقب شانه میزد با چشمان نابینا به آینه های اطراف نگاه می کرد. در شیشه را باز کرد و یک جرعه نوشید. همه با هیجان نگاهش کردیم پیرمرد هیچ تغییری نکرد. علی گفت نکنه آب توی شیشه کهنه شده. گفتم شاید اکسیر خاصیتش رو از دست داده.