فردای آن روز بعد از مدرسه استینک به اتاق جودی رفت و دید که او چهار زانو روی زمین نشسته و مثل برق و باد کتاب شاهزاده خانم سیاه پوش را ورق می زند استینک داشت یک تکه پیتزای پیرونی سرد می خورد.
یک کم میخواهی؟ جودی اصلاً سرش را بلند نکرد. ورق ورق ورق. مدام کتاب را ورق می زد استینک گفت اینجا را نگاه کن و پیتزا را گذاشت روی میز و بلوزش را نشان داد روی بلوزش نوشته شده بود من بعد از ساعت خوابم هم کتاب می خوانم اما جودی سرش را بلند نکرد. استینک سعی کرد با اسباب بازی اسپینر سه پره اش حواس جودی را پرت کند اما جودی سرش را بلند نکرد. استینک اسپینر را توی دستش چرخاند. آن را روی دماغش چرخاند. اما جودی باز هم سرش را بلند نکرد.
یک چیزی غیر عادی بود یک چیزی عجیب بود. یک چیزی درست نبود. چشم های جودی مثل خُل ها شده بودند. چشم هایش مثل چل ها شده بودند. چشم هایش مثل مشنگ ها شده بودند. چشم هایش مثل ملنگ ها شده بودند. ظاهراً داشت کتاب می خواند اما چشم هایش مثل چشم های درشت مصنوعی عروسک ها شده بودند. مثل چشم قلوه سنگ هایی که شبیه حیوان ها درست می کنند. چشم هایش مثل برق بالا و پایین می رفتند. جودی مثل دانشمندهای دیوانه تندتند کتاب را ورق می زد. استینک پرسید داری چه کار می کنی؟ و گاز دیگری به پیتزای سردش زد.