گاهی بیشتر وقت ها پشت هم با خودش حرف می زند کس دیگری مگر آن جاست؟ از دور می بینمش، می بینمش که لبهایش دارد تکان می خورد لبهایش دورش را شلوغ کرده اند اما مطمئن نمی شود گفت. حالتش، البته حالت هایش همه شبیه هم اند. انگار که دارد با کس دیگری حرف می زند باید کس دیگری هم آن جا باشد. اما نمی شود قطعی گفت. گاهی.
گاهی یک چیزی از درونم رد می شود. نمی دانم چیست. گاهی مثل باد صدا می کند. گاهی یک ناخن پا، یا انگشت پا که موج کف کرده ی ساحل آن را می بلعد. گاهی زنگ. خاطرم هست که گاهی یک قصه ی کامل را شروع می کردی. گاهی یک پاراگراف گاهی جمله ای که با گاهی شروع می شد. یادت هست چطور این کار را می کردی؟ فکر می کردم راه خوبی برای شروع باشد. گاهی. البته همیشه که نه، فقط گاهی. گاهی این یا آن گاهی پرنده ها. از خودت می پرسیدی چرا پرنده ها؟ چرا رنگ؟ گاهی. چرا... باد؟ سگ ها؟ گاهی برای خودم کاملا معنا می داد می شد فهمیدش.
یا یک داستان یا جمله را با مثلا شروع می کردی مثلا، تک درخت بلوط قد می کشد. مثلا باد می وزد برگ ها می ریزند سگ نفس می زند مگس ها ویزویز می کنند. پروانه ها بال می زنند مثلا برگ ها گاهی می افتند. حقیقتش فکر می کنم گاهی یک طوری اش است. دیگران گاهی به او سر می زنند و او گاهی تنها می نشیند و با خودش حرف می زند. هیچ حالت خاصی هم ندارد یا خواش می برد. گاهی می گویم کاش می شد دوباره به آن روزها برگردم.