دفتر خاطرات شخصی یکی از بزرگترین امپراتوران رم، نامه‌های شخصی یکی از بهترین نمایشنامه‌نویسان و خردمندترین دلالان قدرت، سخنرانی‌های یک برده و تبعیدی سابق، به معلمی تأثیرگذار تبدیل شد. بر خلاف همه احتمالات، حدود دو هزار سال بعد، این اسناد باورنکردنی زنده مانده‌اند. آنها حاوی برخی از بزرگترین حکمت‌های تاریخ جهان هستند و با هم، پایه چیزی را تشکیل می‌دهند که به عنوان رواقی گرایی شناخته می‌شود - یک فلسفه باستانی که زمانی یکی از محبوب‌ترین رشته‌های مدنی در غرب بود که توسط ثروتمندان و مردم انجام می‌شد. فقیر، قدرتمند و در تلاش برای دستیابی به زندگی خوب. جز برای مشتاق ترین جویندگان حکمت، رواقی گری یا ناشناخته است یا اشتباه فهمیده شده است. برای یک فرد معمولی، این شیوه زندگی پر جنب و جوش، کنش محور و پارادایم متحول شده به اختصار «بی احساسی» تبدیل شده است. با توجه به این واقعیت که ذکر صرف از فلسفه بیش از هر چیز عصبی یا ملال آور می شود، «فلسفه رواقی» در ظاهر آخرین چیزی است که هر کسی می خواهد درباره آن بیاموزد، چه رسد به اینکه در مسیر زندگی روزمره به آن نیاز فوری داشته باشد. در حدود سال 304 قبل از میلاد، تاجری به نام زنو در یک سفر تجاری غرق شد. او تقریباً همه چیز را از دست داد. او در راه رسیدن به آتن، توسط فیلسوف سینیکی کرتس و فیلسوف مگاری استیلپو با فلسفه آشنا شد که زندگی او را تغییر داد. همانطور که زنو بعداً به شوخی گفت: «وقتی کشتی غرق شد، یک سفر پر رونق انجام دادم.» او بعداً به جایی رفت که به Stoa Poikile معروف شد که به معنای واقعی کلمه به معنای 'ایوان نقاشی شده' است. ایوان نقاشی شده که در قرن پنجم قبل از میلاد ساخته شده است - ویرانه‌های آن هنوز هم پس از 2500 سال قابل مشاهده است - جایی که زنون و شاگردانش برای بحث و گفتگو جمع شدند. در حالی که پیروان او در اصل زنونیان نامیده می شدند، این افتخار نهایی برای فروتنی زنون است که مکتب فلسفی که او تأسیس کرد، برخلاف تقریباً هر مکتب و مذهبی قبل یا بعد از آن، در نهایت نام او را یدک نمی‌کشید. آگاسیکل، پادشاه اسپارت‌ها، یک بار به طعنه گفت که می خواهد «شاگرد مردانی باشد که من هم دوست دارم پسرشان باشم». این نکته مهمی است که باید در جستجوی الگوهای خود به آن توجه کنیم. رواقی گرایی نیز از این قاعده مستثنی نیست. قبل از شروع مطالعات خود باید از خود بپرسیم: چه کسانی از این دستورات پیروی کردند؟ به چه کسی می توانم به عنوان مثال اشاره کنم؟ آیا من به این شخص افتخار می کنم؟ آیا من می خواهم بیشتر شبیه آنها باشم؟