آقای آینشتاین عزیز وقتی شنیدم که شما مرا برای تبادل نظر درباره موضوعی برگزیده اید که برای تان حائز اهمیت است و معتقدید که برای دیگران نیز مهم و جالب است با کمال میل موافقت خود را اعلام کردم من انتظار داشتم شما مسئله ای را انتخاب کنید که در مرزهای دانش امروزی است و هر یک از ما چه یک فیزیک دان و چه یک روان شناس، تا حدی بتواند درباره آن اظهار نظر کند و در نهایت هر دو از جهاتی متفاوت به زمینه ای مشترک برسند. اما طرح این مسئله از سوی شما مرا شگفت زده کرد که چه می توان کرد تا انسان ها را از فاجعه جنگ دور نگاه داشت؟ در ابتدا عدم صلاحیت من برای طرح و بررسی این مسئله مرا به وحشت انداخت، چون این کار به نظرم در حیطه وظایف عملی دولت مردان است ولی سپس دریافتم که شما نه به عنوان طبیعی دان و فیزیک دان بلکه همانند محققی که در پاسخ به پیشنهاد جامعه ملل برای حل مسئله گرسنگی در جهان و کمک به انسان های بی خانمان و قربانیان جنگ جهانی همۀ امکانات خود را در اختیار آنان گذاشته شما نیز از سر انسان دوستی این مسئله را مطرح کرده اید. از این رو، فکر می کنم از من نیز انتظار نمی رود که در این باره پیشنهادهای عملی ارائه دهم، بلکه فقط می باید در محدوده فعالیت خود از دیدگاه روان شناسی به جلوگیری از معضل جنگ بپردازم. شما در نامه تان حتی در این زمینه نیز تقریبا همه مسائل را بیان کرده و کار مرا ساده کرده اید. من صرفاً سخنان شما را ادامه می دهم و به این بسنده می کنم که همه گفته های شما را تایید کنم و بکوشم با اطلاعات و فرضیه های خود، مسائل را بیش تر بسط و گسترش دهم.