به نظر می رسد که رای عموم قائل است که در تجربه ی حسی چیزی رازآمیز نیست. دیدن، مثلاً چیزی نیست جز گشودن چشم ها و مشاهدی آن چه در عالم خارج وجود دارد. این نگرش متضمن چیزی است که اسطوره ی آدمک انسان کوچک خوانده شده است و به طبق آن پلک های ما مانند پرده ها یا درهایی اند که چون گشوده باشند، به انسان کوچک یا شخص کوچک درون جمجمه ی ما این امکان را می دهند که آن چه را هست ببینید؛ و این آدمک نسبت به ادراکات حسی ای که صرفاً مشاهده گر آنها است تماماً منفصل است. این نگرش در فلسفه واقع نگری خام خوانده می شود و با تأکید می گوید که ذهن ما در ادراکات حسی ای که داریم سهمی ندارد؛ چرا که اگر ذهن به نحوی در ایجاد ادراکات حسی ای که ظاهراً فقط منفعلانه واجد آنها است دست می داشت آن گاه دیگر نمی توانست فرض را بر این بگذارد که آن چه می بیند به استقلال از سرشت خود او وجود دارد.
به گفته ی اسپینوزا تجربه ی حسی نتیجه ی تعامل میان چیزی که در بیرون بدن ما وجود دارد و بدن ما است. بدن ما وقتی که از جسمی بیرونی متأثر شود، فعالانه تجربه ای حسی تولید یا ایجاد می کند؛ اما تجربه ی حسی تولید شده را نمی توان عین، یا به نحوی شبیه، جسم بیرونی دخیل در علت آن تلقی کرد.