کتاب مسکو ۲۰۴۲ یه رمان پاد آرمان شهری ولادیمیر واینوویچ، نویسنده طنز پرداز و خوش قلم روس هستش.
داستان کتاب از سال هزار و نهصد و هشتاد و دو شروع میشه. ماجرای یه نویسنده تبعیدی هستش به اسم ویتالی کارتسف، که متوجه میشه یه آژانس مسافرتی یه تور تفریحی تاریخی برگزار می کنه. و مقصد هم سال دو هزار و چهل و دو، توی مسکو هست‌. همونجایی که اتفاقات رمان داخلش روایت میشه. این نویسنده تبعیدی روسی الاصل، یکهو توی داستان، پاش به معرکه باز میشه و تبدیل میشه به یه چهره ی ادبی مهم و تاثیر گذار توی انقلاب جدید.
ولادیمیر واینوویچ که سال های آخر حکومت شوروی رو دیده، سعی میکنه با نوشتن این کتاب تصویری از روسیه بعد از شوروی رسم کنه.
زبان طنز ولادیمیر واینوویچ، درخشان و خیره کننده است. توی برخورد اول با قلم واینوویچ و کتاب مسکو ۲۰۴۲ ما با یه کار طنز که حتی گهگاهی هم شوخی هاش درجه سنی خاصی رو شامل میشه، مواجهه داریم. اما اگه با دقت بیشتری به سراغ این کتاب بریم، متوجه میشیم که چه واقعیات تلخ و گزنده ای روایت میشه توی داستان.
در عین حالی که نویسنده با قلم طنزش ما رو از ته دل میخندونه، اما توی بطن داستان، حقایق عمیق و تکان دهنده ای رو راجع به انسان و امیال اش بیان می کنه.
مواجهه ما با کتاب مسکو ۲۰۴۲، صرفا مواجهه با یه کتاب سیاسی انتقادی به سبک پاد آرمان شهری نیست. در عین حالی که نویسنده نقد سیاسی اش رو انجام میده، به زوایای پیچیده و تاریک انسان هم می پردازه. و این ها باعث نمیشه از قلم طنز و با سلیقه اش غافل شه.
نکته مهمی هم که باعث شده این کتاب، جذابیت بیشتری پیدا کنه، شناخت و آشنایی نویسنده با حکومت توتالیتر(تمامیت خواه) شوروی بوده. بررسی همه جانبه نویسنده از حکومت شوروی باعث شده که پرداخت دقیق تر و کامل تر، و نقد حساب شده تر و تند و تیزتری به همه حکومت های تمامیت خواه داشته باشه.
اینجا به صورت طولی و عرضی، راه آسفالت و شنی کشیده اند و سر هر تقاطع، تابلوی راهنما و نقشه گذاشته اند، طوری که فقط در صورتی میشود در آن گم شد که خیلی دلت بخواهد گم بشوی.