کلر کارلایل در این کتاب عادت را از دیدگاه فلسفی بررسی می کند او بیان می کند که فلسفه ی عادت چگونه تمهیداتی برای علوم اعصاب فراهم می کند.
معمولا عادت در ذهن ما بار معنایی منفی دارد اما باید بدانیم عادت به خودی خود بد نیست بلکه فرایند ذهنی است که بسته به شرایط مفهوم مثبت و منفی پیدا می کند.
عادت در مفهوم رفتاری است که خودکار انجام می شود و ما آن کار را بدون فکر کردن انجام می دهیم.
عادت از نظر ارسطو یک بعد اساسی از طبیعت است.
از دید ویلیام جیمز چرخ آسیاب بزرگ جامعه است.
در کل عادت در اخلاق و روان شناسی و فلسفه یک موضوع اساسی و مهم است.
کلر کارلایل کتاب را با ارائه توضیحی درباره ی عادت از دریچه ی تاریخ فلسفه شروع می کند و می گوید که پذیرش تغییر و هم مقاومت در برابر آن خود اصول بنیادین شکل گیری عادت است.
او می گوید نادیده گرفتن عادت را خود نوعی عادت می داند روشی که طی آن آشنایی و تکرار حواس مان را مختل می کند.
دیدگاه فیلسوفان درباره ی عادت در تعارض با هم است.
مثلا ارسطو می گوید عادت در دل زندگی اخلاقی است و اسپینوزا می گوید عادت گمراهمان می کند.کانت عادت را زایل کننده ی ارزش اخلاقی می داند و نیچه عادت را جبار می داند.
از تمام نظر هایی که درباره ی عادت گفته شده عادت را می توان به دو صورت تعبیر کرد،
اول اینکه عادت مانع تفکر و برای آزادی ما تهدید محسوب می شود.چون عادت به ما اجازه ی فکر کردن نمی دهد و ما را از شناخت و تفکر خود ناتوان می کند.
و تعبیر دیگر این است که عادت بخش ناگزیر از زندگی ما است و به زندگی ما نظم و آسایش می بخشد و خلاقیت و آزادی را هم به ما می بخشد.
می توان گفت عادت های مشترک افراد را برای تشکیل اجتماعات دور هم جمع می کند از این رو عادت را بنیان اخلاقی و مذهبی ما را می سازد.