زوج‌ها معمولاً سعی دارند با نادیده گرفتن و دفن آسیب‌های رابطه‌ی خود، آن‌ها را حل کنند. این کار اشتباه بزرگی است. هر آسیبی به راحتی فراموش شده و زخم‌های ناشی از می‌تواند بهبود پیدا کند (در صورتی که در گفت و گوهای ویرانگرمان آن‌ها را پیش نکشیم)، اما تروماهای حل نشده باقی می‌مانند. درماندگی و ترسِ ناشی از این آسیب‌ها تقریباً ماندگار است؛ آن‌ها غرایز زنده ماندن ما را شکل می‌دهند. واقعیتی که باید برای حفظ زندگی‌مان آن را کشف کنیم، این است که هوشیار باشیم و بدانیم که چیزی خطرناک‌تر از اعتماد کردن نیست و باید آن را جدی بگیریم.
این هوشیاری به زوج‌های آسیب دیده کمک می‌کند تا درگیر رابطه‌ی عاطفی عمیق‌تر نشوند و اجازه ندهند تروماها وخیم‌تر شوند.