مثل یک توپ کوچک خودم را جمع کردم و چشم هایم را بستم. ناخن هایم را توی تشک نرم فرو کردم. شمردم و آن قدر به شمردن ادامه دادم تا بالاخره نفس هایم آرام شد. کتلین ناله ای کرد و به سمت من غلت زد. داشت بیدار می شد. شدت بدحالی ام را حس می کردم. دست هایش خیس عرق بودند. دستش را پشتم کشید و چیزهایی بلغور کرد. از حرف زدن پشت سر دوست هایمان گرفته تا لباس هایی که توی خیالش دوست داشت بپوشدشان. آن چیزهای بی اهمیت فکرم را مشغول کردند و مثل لایه ای از برف نگرانی هایم را پوشاندند. کتلین آن قدر ادامه داد تا بالاخره خوابم برد . توی خواب جنگلی را دیدم که زمینش، به جای برگ های درخت از دندان پوشیده شده بود. وقتی بهشان دست زدم جنسشان عوض شد. با تماس پوستم آب شدند. ممو آن جا بود. دنیا بزرگ و لطیف بود و البته خیلی شرور.
سر کتلین توی گوشی اش بود. حالا که دیگر کتلین توی کورک نبود. همه ی دوستانش تو سر و کله ی هم می زدند. کتلین یک جور چسب با عشق بود که نمی گذاشت آدم ها از همدیگر جدا شوند و با هم دشمنی پیدا کنند. ولی دیگر دار و دسته ی مختلف به وجود آمده بود و هر کدام تلاش می کرد کتلین طرفش را بگیرد. چه حالی می کرد کتلین نگاهش کردم. انگشتانش شدید مشغول بودند. از صورت عصبانی اش سلفی گرفت. یک لحظه سکوت شد.
من و کانلین داشتیم توی جنگل راه می رفتیم. دیگر داشت شب می شد. درخت ها غمگین و نحیف بودند مثل سوزن. دم سفید خرگوشی را دیدیم که داشت می دوید. پرید زیر بوته و غیب شد. قرار بود لیلا را ببینم به ما پیام داده بود که قرار بگذاریم برای دویدن، به سراشیبی های خطرناک اینجا می آمد. انگار بیشتر عصرها سر از این جا
در می آورد. این جا پر از این چیزهای عجیب و غریب بود.