به زبان قوم محلی ماسایی سرنگتی یعنی دشت‌های بی‌انتها یا مکان بسیار وسیع قوم ماسایی حدود ۳۰۰ سال قبل از کنیا واقع در شمال به این منطقه آمد ماسایی‌ها از علفزارهای این منطقه برای چراندن گاوهای خودشان استفاده می‌کنند در دشت سرنگتی حدود ۲۰۰ گونه علف وجود دارد در جنوب و شرق آن علفزارهایی با علف‌های کوتاه و در غرب آن علفزارهایی با علف بلند یافت می‌شود از ماه‌های دیدنی سرنگیتی ماه اسفند است که گاوهای وحشی و گوساله‌هایشان علفزارهای جنوب با علف‌های کوتاه را ترک می‌کنند آنها در گروه‌های بسیار بزرگی که ممکن است تا ۴۰ کیلومتر طول داشته باشد سفر می‌کنند و به دنبال باران به شمال و غرب و دشت‌های پوشیده از علف‌های بلند می‌روند در سال ۱۹۸۱ سازمان ملل متحد سرنگیتی را در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت کرده است محل‌هایی که در این فهرست قرار می‌گیرند متعلق به همه مردم جهان هستند و دولت‌ها موظف به حفظ و نگهداری این آثار هستند مثلاً کویر لوط در ایران نیز یکی از ۲۴ مکان تاریخی فرهنگی و طبیعی است که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است امروزه به استثنای تعداد کمی از دانشمندان و نگهبانان پارک هیچکس اجازه ندارد در پارک ملی سرنگتی اقامت کند این پارک محلی خاص و وحشی است که به ویژه دست انسان به آن نمی‌رسد و جانوران وحشی بزرگ آن را اداره می‌کنند
وقتی از سرنگتی حرف می‌زنیم از کجا حرف می‌زنیم از یکی از عجایب هفتگانه جهان از بزرگترین شاهکار مهندسی جهان باستان از قله عجیب در سیاره‌ای دور یا جای دیگر این کتاب را بخوانید تا بدانید