گاهی روزنامه ها از بابا می نویسند. می گویند تنها شهروند ساردنی است که تاکنون در دنیای موسیقی به موفقیت رسیده و در سالن های کنسرت پاریس لندن و نیویورک برایش فرش قرمز پهن می کنند. پدر بزرگ آلبومی داشت با جلدی از چرم سبز زیتونی مخصوص عکس ها و بریده روزنامه های کنسرت های پسرش. پدرم همیشه از پدربزرگ برایم می گفت. مادرش را هم دوست داشت اما براش غریبه بود و وقتی مادرش می پرسید اوضاع چطور پیش می رود، پدر جواب می داد معمولی مامان همه چیز معمولیه. مادربزرگ هم می گفت اوضاع که نمی تواند معمولی باشد باید فلان طور یا بهمان طور باشد. هر وقت سه تایی پشت میز می نشستند معلوم بود پکر می شد و حسادتش گل می کرد. در حضور پدربزرگ، اوضاع دنیا همان فلان طوری می شد که خودش گفته بود. حالا که ما دربزرگ مرده، بابا نمی تواند خودش را ببخشد، با این که آن موقع واقعا چیزی برای تعریف کردن نداشت. مادربزرگ فقط یک بار به کنسرت بابا رفت آن هم زمانی که بابا بچه بود اما آن قدر احساساتی شد که پا به فرار گذاشت. پدربزرگ که همیشه پشتیبان همسرش بود هر چند او هم چیزی برای تعریف کردن نداشت و البته آدم با عاطفه ای هم نبود دنبالش نرفت و ماند تا از کنسرت پسرش لذت ببرد. آن قدر خوشحال بود که نمی توانست از تشویق پسرش دست بردارد، اما بابا خوشحال است که در عوض من رابطه ی خوبی با مادربزرگ دارم.