زن و بچه‌ها بیشتر از مردها در خانه وقت می‌گذراندند اگر قرار بود در خانه‌ای ایسلندی زندگی کنی حسابی بهت سخت می‌گذشت.
وایکینگ‌ها برای دوری از هوای سرد در خانه‌هایی زندگی می‌کردند که از چمن ساخته شده بودند دیوارها ضخیم بودند و خانه شبیه تپه‌ای کوچک به نظر می‌رسید بچه‌ها می‌توانستند روی پشت بام بازی کنند و حیوانات را دور نگه دارند چون این خطر همیشه وجود داشت که گاوی گرسنه از خانه بالا برود و روی پشت بام مشغول چرا بشود.
خانه هوابندی شده بود. جنبه‌ی مثبتش این بود که این کار جلوی ورود هوای سرد بیرون را می‌گرفت. جنبه‌ی منفی‌اش این بود که این کار مانع از ورود نور می‌شد و دودی را هم که از اجاقتان بلند می‌شد نگه می‌داشت از آن‌جا که سوختتان احتمالاً از پهن گاو تشکیل می‌شد دو تا انتخاب داشتی بیرون یخ بزنی یا توی خانه خفه بشوی. واقعاً غذا کمیاب بود زن‌های وایکینگ با آرد نخود و پوست درخت کاج (برای سخت شدن و ویتامین ث) نان می‌پختند.
این نان، همان طور که حدس می‌زنی هیچ خوش‌مزه نبود. بی‌نهایت سنگین و پر کننده بود و احتمالاً مثل سنگ می‌افتاد ته شکمت و تازه آن تو هم مثل سنگ می‌شد. متخصصان در نمونه‌هایی که از سکونتگاه‌های قدیمی وایکینگی در یورک پیدا کرده‌اند قطعات ریز شن و ماسه هم دیده‌اند.