مایل که جیم شد حس عجیبی داشت. از آن نگرانی هایی بود که وقتی توی مدرسه درس ورزش داری اما لباس ورزشت را جا گذاشتی به جانت می افتد.
وقتی با سرعت در حیاط می دوید نگرانی اش اندازه ی چتربازی شد که از هواپیما پریده اما که چترش را جا گذاشته. یک میمون نگهبان در را برایش باز کرد وقتی هر دو سلام دادند میمون به آن یکی نگهبان گفت: چه میمون زشتی. بالاخره مثل حباب از دهانش بیرون زد.
وقتی به دزدان دریایی مشتاق در قایق پارویی رسید نگرانی اش آنقدری زیاد شده بود که دیگر از پسش بر نمی آمد.
تکه ی ایکس!
زیادی راحت بود! کنت خیلی راحت آن را به او داده بود. برگشت تا به قصر نگاه کند.
كنت از بالکن برج فرار او را تماشا می کرد برایش دست تکان می داد. ناخدا اسپلیت به او نگاه کرد چشم شرورش درخشید
خب؟ گرفتیش ؟
مابل بسته ای را که کنت به او داده بود باز کرد پلف مغرورانه جواب داد مابل همیشه کارش رو درست انجام می ده اما مابل جور دیگری می دید.
سرش را بالا آورد و به دزدان دریایی منتظر نگاه کرد. اشک های خشمگین ناامیدی درونش غلیان می کردند. این یه سنگ ریزه است یه سنگ ریزه ی احمق.