لباس دیگری به همراه ندارم مجبورم چکه کنان تا خانه بروم. از کنار غرفه ای می گذرم که شیرینی می فروشد تکه های شیرینی که لایه های ترد و آجیل و کشمش و شکر قهوه ای دارند. دلم از گرسنگی غار و غور می کند. اما باید سکه هام را نگه دارم تک تک شان را. همین حالا هم نگران مقداری هستم که خرج کردم. باید همه ی آن پول و بسیار بیشتر از آن را به دست بیاورم.
برای لحظه ای نزدیک غرفه ای می شوم که بطری های کوچک خاک می فروشد. روی برچسب آن نوشته شده واقعی. بر خلاف چیزی که برچسب می گوید مطمئنم که آن خاک تقلبی است و می خواهم به زنی که با دست های لرزان سکه هایش را می شمارد تا از آن فروشنده با آن چهره ی چاپلوسانه اش یک بطری بخرد چیزی بگویم. می خواهم به او بگویم من خاک واقعی رو دیده ام و این واقعی نیست. می دانم خاک چه شکلی است. چون مادرم به ما اجازه می داد تا به آن شیشه ی بزرگ خاک که روی میز معبد گذاشته اند نگاه کنیم. او حتی گذاشت در شیشه را باز کنیم. اجازه نداشتیم به خاک دست بزنیم اما می توانستیم ببینیم چقدر تیره است و چه بویی می دهد و من گاهی حس می کردم که بوی خانه می دهد.
اما همه اندازه ی من خوش شانس نبوده اند و اگر این زن می خواهد فکر کند که این شیشه ی کوچک خاک واقعی است، شاید ارزشش را داشته باشد. هر چه باشد من هم دوست داشتم باور کنم که من و خواهرم همه چیز را به هم می گوییم ولی معلوم شد که این طور نبوده.