دور از تمرین صبحگاهی وقتی آنایا به کافه تریا برگشت دید آنجا با بادکنک روبان و نوار رنگی تزیین شده روی دیوار پشت پارچه ی بزرگی نصب شده بود که اعلام می کرد تولد ۱۶ سالگی ت مبارک. پترا کنارش گفت: عجیبه نه؟ باید بگم بله. اگر تمام صندلی های روی سقف سر و ته می شدند آنایا کمتر تعجب می کرد آن جا کاسه هایی پر از چیپس و پفک با دستمال کاغذی و انواع سوت و فشفشه گذاشته بودند. بطری های نوشیدنی به همراه کاسه ی بزرگی دیده می شند که مایعی شبیه آب پرتقالی رادیواکتیو درونش بود. آنایا گفت: بعیده فکر رتیر بوده باشه پترا گفت پل چطور؟ یا شاید کار کمیته ای از روپوش سفیدها بود که فکر می کردند این کار برای روحیه ی زندانی ها خوب است. چیزی پر زرق و برق که حال شان را بهتر کند و این حس را بهشان بدهد که بچه های واقعی اند و در یک مهمانی زیر زمینی با حال، شانزده سالگی شان را جشن می گیرند. آنایا نمی دانست کل ماجرا از روی مهربانی بود یا بی رحمی. پترا گفت: شبیه مهمونی بچه پنج ساله هاست. دارن گفت: فقط بدون آقا بالا سر و راست می گفت. نگهبانی نبود. روپوش سفیدی نبود. به حال خودشان رهایشان کرده بودند تا برای خودشان جشن بگیرند، تمام بچه ها در میزی وسط اتاق جمع شده بودند و کیک مستطیلی بزرگی روی آن بود. هر کسی تزیین خامه ی روی کیک را انجام داده بود چندان ماهر نبود. تولدت مبارک را با حروف صورتی درشت و بدخطی نوشته بودند. کیک را از قبل به تکه های مربعی شکل در آورده بودند و کنارش بشقاب ها و چنگال های پلاستیکی گذاشته بودند.