این کتاب مجموعه ای از گفته های نویسندگانی است که از مقاومت و امید و شهامت گفته اند.تجربیاتی را در بخشی از تاریخ روایت می کنند.
مجموعه گفتگوهایی از نویسندگانی چون واسلاو هاول،مارتین لوتر کینگ،آریل دورفمن که درمجله ها و روزنامه ها منتشر شده که پل روگات لوب جمع آوری کرده و در این کتاب آورده است.
او تلاش کرده این کتاب موجودیتی باشد از امید سیاسی به همین دلیل از نویسندگانی نوشته است که توانسته اند بخشی از تاریخ انسان بودن را بنویسند.
روایت هایی از امید و ناامیدی،ترس و شجاعت و مقاومت که به ما یادآور می شوند آدم هایی بوده و هستند که در طول تاریخ رنج کشیده اند اما در پاسداری از آزادی و برابری کوتاه نیامده اند.
انسان هایی چون نلسون ماندلا ،مارتین لوتر کینگ که با تمام وجود پای آزادی خواهی ایستادگی کردند.این کتاب روایتی از مبارزات در جوامع مختلف است که تحت سلطه ی ظلم زندگی کرده اند.
از مردمان آفریقا تا مردمان خاورمیانه،در کتاب می خوانیم که جوامع مختلف تلاش کرده اند که امید را زنده نگه دارند و برای تغییر و برآورده شدن خواسته هایشان دست از مبارزه نکشیدند.

بخشی از کتاب
دور میدان میچرخیدند و وسایل فرزند ناپدید شده شان را روی هم جمع می کردند و اغلب به نشانه ی مادر مقدس که پسرش زندانی و مصلوب شد میخ های نجاری به همراه داشتند.در سپتامبر ۱۹۷۷ تصمیم گرفتند به مردمی ملحق شوند که پیاده به زیارت سالانه کلیسای باکره می رفتند.
آیدا دسوارز می گوید:پیشنهاد آسوسنا بود که همه روسری ای را سر کنیم که زمان نوزادی فرزندمانمان به جای قنداق بچه استفاده می کردیم.چون همه ی مادرها چیزی شبیهش را نگه میدارند.چیزی که به زمان بچگی فرزندشان تعلق دارد.راحت می شد روسری را تشخیص داد.پس تصمیم گرفتیم از روسری ها در بقیه ی جلسه ها و هر زمان به پلاسا مایو می رویم استفاده کنیم.
نام فرزندانمان را هم رویش گلدوزی می کردیم. آنها را به نشانه ی ظهور دوباره ی زندگی سر می کردیم چون دیگر به دنبال فرزند خودمان نمی گشتیم بلکه به دنبال همه ی ناپدید شدگان بودیم.