معرفی هنرمندان جان لورنتزو برنيني

جان لورنتزو برنيني

1680- 1598 § ايتاليايي

جان لورنتزو برنيني غول هنر باروك ايتاليا بود و تأثيري عظيم‌تر و ماندگارتر از هر هنرمند ديگري چه قبل و چه بعد از خود بر سيماي شهر رم گذاشت.

معاصران برنینی او را میکلانژ دوم می‌خواندند و این قیاس با توجه به وسعت، قدرت و تأثیر کار اور مقایسه‌ی درخوری است. او بزرگ‌ترین مجسمه‌ساز قرن هفدهم بود، در میان معماران عصر خود رتبه‌ی بالایی داشت و گرچه تنها برای سرگرمی نقاشی می‌کرد، چنان در این زمینه با استعداد بود که گاهی اوقات نقاشی‌هایش به هنرمندانی در سطح پوسن و ولاسکس نسبت داده می‌شد.

برنینی نیز همانند میکلانژ خلق و خوی تند و عقاید مذهبی سرسختی داشت، از انرژی خارق‌العاده‌ای برخوردار بود و حتی در سنین کهنسالی اشتیاق بسیار شدیدی به هنر داشت. (هر دو هنرمند تا بیش از هشتاد سالگی عمر کردند). با این حال، تفاوت‌های قابل توجهی نیز میان این دو هنرمند وجود داشت. میکلانژ ذاتاً خلوت گزین بود و معمولاً به تنهایی کار می‌کرد، در حالی که برنینی خوش‌مشرب بود و کارگاه شلوغی را اداره می‌کرد. همچنین در حالی که میکلانژ ساده می‌زیست و به پول به عنوان یک هدف علاقه‌ای نشان نمی‌داد، برنینی به مظاهر موفقیت علاقه‌ی وافری داشت و هنگام مرگش فرد بسیار ثروتمندی بود.

استاد مرمر

جان لورنتزو برنینی در ۷ دسامبر ۱۵۹۸ در ناپل به دنیا آمد. او پسر یک مجسمه‌ساز به نام پیترو برنینی (۱۶۲۹-۱۵۶۲) بود. این خانواده اندکی بعد به رم رفتند. جان لورنتزو تا پایان عمر در رم می‌زیست و تنها یکبار برای بازدید از پاریس در سال ۱۶۶۵، این شهر را ترک کرد.

پدر برنینی در حکاکی سنگ مرمر مهارت داشت و جان لورنتزو بی‌درنگ راه وی را دنبال کرد و نخستین مجسمه‌های خود را زمانی که هنوز کودک بود، ساخت. برنینی در دوران کاری طولانی خود از مواد مختلفی استفاده کرد اما سنگ مرمر همواره ماده‌ی مورد علاقه‌ی او باقی ماند و حتی در اواخر زندگی‌اش ساعت‌های متمادی به تراشیدن این سنگ می‌پرداخت. به گفته‌ی افرادی که برنینی را به هنگام کار دیده بودند، گویی که او در نوعی خلسه به سر می‌برد و وقتی دستیارانش اصرار می‌کردند که در میانه‌ی این کار بدنی سخت استراحتی کند، می‌گفت: «تنهایم بگذارید. من عاشق این کار هستم.»