کتاب عمومی 
کودک و نوجوان 
لوازم تحریر 
کتاب کمک درسی 
جورجيا اوكيف
1986- 1887 § آمريكايي
جورجيا اوكيف از پيشگامان مدرنيسم به شمار مي‌آيد. او در نماهاي نزديك و خيره‌كننده‌اش از گل‌ها و نيز در بازآفريني تخيلي و تأثيرگذار خود از غرب آمريكا، عناصر انتزاعي و شكل‌نگار را با هم تركيب مي‌كرد و به همين خاطر در يادها مانده است.
جورجیا اوکیف دختر یک کشاورز بود که در ۱۵ نوامبر ۱۸۸۷ در شهر سان پریری ایالت ویسکانسین به دنیا آمد. در سنین پایین تصمیم خود را برای هنرمند شدن گرفت. مدتی در مدرسه‌ی هنر شیکاگو و سپس در مدرسه‌ی جامعه‌ی هنر جویان نیویورک زیر نظر ويليام مريت چیس تحصیل کرد. با این حال، آینده‌ی شغلی‌اش در ابتدا چندان روشن نبود و اوایل به عنوان هنرمند تجاری و معلم کار می‌کرد.
مشارکت حرفه‌اي
گذار اوکیف به سوی نقاشی حرفه‌ای تقریباً به طور تصادفی رخ داد. او در حال گذراندن دوره‌ای در کالج کلمبیا زیر نظر آرتور وسلی دَو بود که منظره‌پردازی‌های غیر عادی‌اش تحت تأثیر باسمه‌های چند رنگ ژاپنی قرار داشت. طی این دوره، اوکیف دست به خلق طراحی‌های زغالی انتزاعی بزرگی زد که بسيار خيره‌كننده بودند. یکی از دوستانش این طرح‌ها را نزد آلفرد استیگ‌لیتس صاحب گالری «291» در نیویورک برد. استیگ‌لیتس بدون اطلاع اوکیف طراحی‌هایش را به نمایش گذاشت و زمانی که برای اعتراض نزد وی رفت، به او پیشنهاد یک نمایشگاه انفرادی را در سال بعد داد. رابطه‌ي طولانی و اغلب طوفانی این دو هنرمند این‌گونه آغاز شد. این زوج در سال ۱۹۲۴ ازدواج کردند و تا زمان مرگ استیگ‌ليتس در سال ۱۹۴۶ در کنار هم ماندند.
پیوند با استیگ‌لیتس برای اوکیف بسیار سودمند بود. وی ابتدا به او پیشنهاد حمایت مالی داد و عملاً هر سال یک نمایشگاه از آثارش برگزار کرد. خود اوکیف نیز بیشتر مورد توجه قرار گرفت- البته نه همیشه به صورت مثبت- و این به خاطر عکس‌هایی بود که استیگ‌لیتس برای کارهای خودش از او مي‌گرفت. مهم‌تر از همه، حلقه‌ی آشنایان استیگ‌لینس شامل تعدادی از نقاشان و عکاسان برجسته‌ی آن زمان بود. برای مثال، اوکیف از عکس‌های نمای نزدیک پل استرند الهام گرفت؛ وی در عکس خود بخشی از اشیا را به صورت برش‌خورده، مورب با بزرگنمایی شده قاب می‌گرفت این طریق تصاویری تقریباً انتزاعی خلق می‌کرد.
الهام از عکاسی
اوکیف در تعدادی از آثار خود از زبان ویژه‌ی عکاسی بهره برده است که این موضوع را می‌توان در نقاشی‌هایش از آسمان خراش‌های نیویورک متعلق به اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ مشاهده کرد. برای مثال، در نقاشی «شلتون با لکه‌های خورشید» هنرمند ظاهر شعله‌ی عدسي را مورد تقلید قرار داده است یا در نقاشی «نیویورک با ماه» کلیت ترکیب‌بندی را بر مبنای هاله‌ای [جلوه‌ای‌هاله مانند در عکاسي] شکل داده که چراغ خیابان را احاطه کرده است. نقاشی‌های نیویورک پیوندهای او کیف با دقیق‌پردازان را هم برجسته می‌کند. آنها یک اجتماع آزاد از هنرمندان بودند که چشم‌اندازهای شهری آمریکا را تحت می‌کردند. مناظر شهری آنها واضح و منظم، با فرم‌ها و خطوط کناره نمای بارز و بسیار مشخصی بود که اغلب جلوه‌های هندسی خیره‌کننده‌ای می‌آفرید.
دیدگاه خود را بنویسید