
فلوطين
270- 204 ميلادي، يوناني
فلوطین، فیلسوف نوافلاطونی، طبق روایت شاگردش پورفیری، در لوکوپولیس واقع در مصر متولد شد که در آن زمان یکی از استانهای امپراتوری روم بود. قومیت او نامشخص است اما به زبان یونانی صحبت میکرد و مينوشت. وی در ۲۷ سالگی کار فلسفه را آغاز کرد و با سفر به اسکندریه (مرکز بزرگ علم و دانش در آن سرزمین) به مطالعهی آثار افلاطون و ارسطو پرداخت. با این حال، آشنایی او با معلمی به نام آمونیاس ساکاس بود که اندیشهی فلسفی وی را شکل داد و علاقه به آموزههای ایرانی و هندی را در او برانگیخت. در سال 243، به یک هیأت اعزامی به آسیا به رهبری امپراتور روم، گوردیان سوم، ملحق شد. پس از کشته شدن گوردیان در بینالنهرین، جستجوی خود برای دستیابی به دانش شرق را رها کرد؛ به رم رفت و به نوشتن و تدریس فلسفه پرداخت. او با تکیه بر آثار افلاطون سلسله مراتبی متافیزیکی از سه حقیقت غیرمادی ایجاد کرد: «واحدِ» غیر قابل شناخت؛ «جان یا خرد»؛ و «روح». از نظر او، هدف زندگی این بود که فرد با تعمق در محدودیتهای فریبندهی وجود مادی، خود را از قید آنها آزاد کند. اندیشههای او تأثیر عمدهای بر فلسفهی مسیحی و اسلامی گذاشت.
دیدگاه خود را بنویسید