معرفی نویسنده ميشل دو مونتني

ميشل دو مونتني

1533- 1592 ¡ فرانسوي

عضو يك خانواده‌ي اشرافي كه قبل از رو آوردن به نويسندگي، به عنوان يك دولتمرد شغل موفقي داشت. كار عالي او، «جستارها»، اين قالب را به عنوان يك ژانر ادبي تثبيت كرد.

میشل دو مونتني سال ۱۵۳۳ در گيئِن، در جنوب غربی فرانسه به دنیا آمد. از اشراف پایین رتبه بود و ابتدا در خانه به زبان لاتین آموزش دید. بعداً به کالجی در بوردو فرستاده شد که به تدریس علوم هفت‌گانه‌ی مقدمات شهرت داشت. از آنجا به دانشگاه تولوز رفت تا در رشته‌ی حقوق تحصیل کند. پس از تصاحب کرسی در پارلمان بورد و به نظر می‌رسید که مرد جوان شغل موفقی در دولت به دست آورده است. با این حال، در 1568 پدر مونتنی، میشل را مأمور کرد تا ترجمه‌ای از رساله‌ی قرن پانزدهمی «الهیات طبیعی» اثر ریموند سیوند، آماده کند؛ وظیفه‌ای که اشتیاق مونتنی به ادبیات و فلسفه را برانگیخت. در همان سال، پدرش درگذشت و میشل لقب «ارباب مونتنی» و املاکی را که ضمیمه‌ی آن بود به ارث برد و شروع به ترک مسئولیت‌های خود در بوردو کرد. این کار سرانجام در ۱۵۷۱ به طور کامل انجام شد؛ او از پارلمان بازنشسته شد و برای همیشه به گیئِن رفت.

جایی برای تفکر

میشل برج جنوبی قلعه را به عنوان محل کار خود انتخاب و پس از طراحی و ساخت اتاق مطالعه و کتابخانه‌ای مناسب، خود را وقف نوشتن کرد. او نگارش مجموعه‌ای از قطعات نثر کوتاه و خاص را شروع کرد که طیف وسیعی از موضوعات از سیاست و فلسفه گرفته تا عشق، جنسیت، خشم، آدم‌خواری و هنر گفت وگو را در بر می‌گرفت. میشل این قطعات را جستار می‌نامید. او در نوشته‌هایش به نظریات سنتی احترام چندانی نمی‌گذاشت. مونتنی با نوشتن از موضع شک و تردید، اغلب خودش را هم به چالش می‌کشید. روشی که تجربه‌ی شخصی را با تحقیق فلسفی در هم آمیخت، او را به یکی از اصیل‌ترین متفکران زمانه تبدیل کرد. تا ۱۵۸۰ او آن‌قدر از این نثرهای کوتاه نوشته بود که بتواند آنها را به عنوان اولین چاپ دو جلدی «جستارها» منتشر کند.

سال‌های پایانی

اندکی پس از آن، مونتنی دچار مشکل سنگ کلیه شد و برای درمان به ایتالیا رفت. زمانی که آن‌جا بود، غیاباً به عنوان شهردار بورد و انتخاب شد و به ناچار برای انجام وظایف خود به فرانسه بازگشت. اگرچه این امر باید باعث پرت شدن حواسش از نوشتن می شد - رسیدگی به درگیری بین کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها در آن منطقه جزء وظایف شهردار بود - اما او کارش را ادامه داد.

بازنگری و افزودن به جستارها و انتشار چندین ویرایش دیگر از آنها، به چاپ سه جلدی ویراست پنجم - که شامل تمام جستارهای او بود - در ۱۵۹۲ یعنی سه سال قبل از مرگش ختم شد.