کتاب عمومی 
کودک و نوجوان 
لوازم تحریر 
کتاب کمک درسی 
ويرجينيا وولف
1882- 1941 ¡ انگليسي
رمان‌نويس، جستارنويس و فعال حقوق زنان كه در قلب جنبش ادبيات مدرن قرار داشت، او داستان را با سبك نوآورانه‌اش دگرگون كرد و جايگاهي براي زنان در تاريخ ادبيات به وجود آورد.
آدلاین ویرجینیا استیون (بعدها با فامیل وولف) در لندن در طبقه‌ی متوسط رو به بالا به دنیا آمد. پدرش، سر لِسلی استیون، فیلسوف، نویسنده و مورخ برجسته‌ای بود. مادرش جولیا جکسون، منبع الهام گروهی از نقاشان پیشا رافائلی بود. ویرجینیا از ازدواج قبلی والدینش چهار خواهر و برادر ناتنی داشت - جورج، استلا، جرالد داک‌ورث و لورا استیون - در حالی که او، ونسا، توبی و آدریان فرزندان ازدواج دوم بودند. ارتباطات این خانواده‌ی بزرگ و شلوغ، آنها را در قلب جامعه‌ی ادبی و روشنفکری ویکتوریا قرار داد. با این حال، با پسران بسیار متفاوت از دختران رفتار می‌شد. در حالی که برادران ویرجینیا به مدارس و دانشگاه خصوصی فرستاده شدند، او با وجود استعداد فوق‌العاده‌اش در خانه تحصیل می‌کرد، البته با امکان دسترسی به کتابخانه‌ی گسترده‌ی پدر.
خاطرات کودکی
مرگ مادر در سیزده سالگی ویرجینیا، اولین فروپاشی ذهنی او را ایجاد کرد. شادی زودگذر دوران کودکی و غم و اندوه گذر زمان، ۳۲ سال بعد در «به سوی قانونی دریایی» تصویر شده است. در این رمان، او تعطیلات دوران کودکی خود را از کورن‌وال به اسکاتلند منتقل می‌کند، اما پدر و مادرش را با اسم آقا و خانم رمزی به شکل کامل معرفی می‌کند. آقای رمزی متدین، خودخواه و مستبد است. خانم رمزی، قلب فهیم و بخشنده‌ی خانه در نیمه‌ی اول کتاب است و غیبتش در نیمه‌ی دوم به شدت احساس می‌شود. خاطرات وولف نشان می‌دهد که هم او و هم ونسا در سال‌های پس از مرگ مادرشان توسط برادران ناتنی‌شان مورد آزار جنسی قرار گرفته‌‌اند و وضعیت روانی شکننده‌اش با مرگ غم‌انگیز خواهر ناتنی‌اش استلا، بیشتر به خطر افتاده است. ویرجینیا در تحصیل به دنبال آرامش می‌گشت و بین سال‌های ۱۸۹۷ تا 1901، زبان یونانی باستان، لاتین، آلمانی و تاریخ را در دپارتمان بانوان کالج سلطنتی لندن یاد گرفت.
مرگ پدرش در ۱۹۰۲ و برادر مورد علاقه‌اش، توبی، در ۱۹۰۶ سقوط دیگری را باعث شد و به دنبال آن تغییری اساسی در سبک زندگی او به وجود آمد. ویرجینیا که همیشه خود را یک نویسنده می‌دانست شروع به همکاری منظم با صفحه‌ی ادبی «تایمز» کرد. او با خواهر و برادرهای باقیمانده‌اش به محله‌ی بلومزبری نقل مکان کرد؛ جایی که به مرکز فعالیت‌های هنری تبدیل شد و فیلسوفان، مورخان، هنرمندان و نویسندگان را به خود جذب کرد. این گروه، به فول طنزپرداز آمریکایی، دوروتی پارکر، «به شکل دایره نقاشی می‌کردند، در مربع زندگی می‌کردند و به صورت مثلث عاشق شدند»، این تمثیل سرنخی از زندگی عاشقانه‌ی پیچیده و نامتعارف آنها ارائه می‌دهد.
ترس و یأس
ویرجینیا پیشنهاد ازدواج یکی از بنیان‌گذاران گروه بلومزیری، گیلز لیتون استراچی را رد کرد، چراکه لئونارد وولف، ناشر و کارمند دولتی پیش‌تر به او ابراز علاقه کرده بود. او ابتدا لئونارد را «یهودی مفلس» خوانده و جذبش نشده بود. با این حال، آنها در ۱۹۱۲ ازدواج کردند. بلافاصله پس از آن، او نوشت: «... خوشی بزرگی است که به عنوان همسر دوست داشته شوی». اما طبق گزارش خود لئونارد، شب عروسی یک فاجعه بود. این احتمال وجود دارد که او در تمام مدت ازدواج‌شان از ترس حملات عصبی وولف تنها مانده باشد و به همین دلیل به ویرجینیا توصیه شده بود که بچه‌دار نشود.
اولین رمان وولف، «سفر به بیرون» (۱۹۱۵)، با ترسی اساسی از صمیمیت جنسی همراه است؛ کتابِ دشواری که قبل از انتشار باعث شکستی دیگر و اقدام به خودکشی شد. پزشکان از وولف خواستند که از هرگونه فعالیت فکری که به اعتقاد آنها باعث حملات عصبی می‌شد، اجتناب کند و به جایش به فعالیت بدنی بپردازد. با وجود این همسر وولف او را تشویق به ادامه‌ی مسیر نوشتن کرد. لئونارد در ۱۹۱۷ یک دستگاه چاپ در خانه‌شان راه انداخت و با اسم انتشارات هوگارث هاوس شروع به انتشار آثار او کرد.
کشف جنسیت
دوست صمیمی وولف، ویتا ساکویل - وست، نویسنده و طراح باغ، نیز از او خواست که بنویسد و در فضای هیجان‌انگیز مجموعه‌ی بلومزبری، این دو زن به هم نزدیک شدند. سال‌ها بعد، آزادترین و خیال‌انگیزترین اثر وولف «اُورلاندو» درباره‌ی تغییر جنسیت یک شاعر، ادای احترامی پنهان به او بود. نیگل نیکلسون، پسر ساکویل - وست، کتاب را «طولانی‌ترین و جذاب‌ترین نامه‌ی عاشقانه در ادبیات» توصیف کرده است.
«شب و روز»، رمانی که عشق و ازدواج را بررسی می‌کند، ۱۹۱۹ منتشر شد؛ سالی که وولف‌ها خانه‌ای در دهکده‌ی رُدملِ اسکس شرقی خریدند. این کلبه‌ی قرن هفدهمی - در کنار خانه‌ی خواهر وولف، ونسا و همسرش، کلایویل - به مقر روستایی اعضای گروه بلومزیری تبدیل شد.
«شب و روز» سه سال بعد با رمان تجربی «اتاق جیکوب» ادامه یافت که در آن وولف شخصیت اصلی را تقریباً به طور کامل از منظر زنان زندگی جیکوب ترسیم می‌کند. تی. اس. اليوت معتقد بود که وولف خود را از هرگونه سازش میانِ رمان سنتی و موهبت ذاتیِ خود به عنوان نویسنده، رها کرده است.
مانیفست حقوق زنان
بیست دفتر خاطرات روزانه‌ی وولف سرمایه‌گذاری عاطفی شدید او را روی نوشته‌هایش نشان می‌دهد. سفارش پنجاه نسخه از یکی از کتاب‌هایش در چاپخانه‌ی هوگارث می‌توانست روحیه‌اش را به همان قدرتی که هر داروی دیگری می‌توانست، تقویت کند و وسواس او را نسبت به نظرات نویسندگان و روشنفکران دیگر افزایش دهد. ملاقاتی با ای.ام. فورستر در کمبریج باعث ثبت این اظهارنظر در دفتر خاطرات او می‌شود: «همیشه احساس می‌کنم که او به عنوان یک زن، یک زن باهوش، یک زن به روز، از من دور می‌شود.»
وولف بسیار زیاد مطالعه می‌کرد و نوشته‌های باستانی را که اغلب به زبان یونانی اصیل بودند و همین‌طور آثار رمان‌نویسان و شاعران سنتی مانند دیکنز، برونته‌ها، بایرون و میلتون را می‌بلعید. او از مقایسه‌ی این متون با آثار نویسندگان تجربه‌گرا، مانند ویندهام لوئیس و ازرا پاوند، لذت می‌برد. وولف پس از خواندن رمان ابتکاری جیمز جویس، «اولیس»، آن را «مدعی» و « از لحاظ ادبی بی‌نظیر» اعلام کرد.
رمان‌هايي که وولف در میانه تا انتهای دهه‌ی ۱۹۲۰ نوشت به آثار شاخص او تبدیل شدند. کتاب‌های تجربه‌گرا و سرشار از احساسات او «خانم دالووی» و «به سوی فانوس دریایی» با بحث فمینیستی «اتاقی از آنِ خود» (۱۹۲۹) دنبال شد که مشکلاتی را بررسی می‌کرد که زنان در جامعه‌ای که مردانش قدرت نامتناسبی دارند با آنها دست به گریبانند.
وولف در سخنرانی سال ۱۹۳۱ برای زنان نویسنده‌ی مشتاق، خواستار پایان یافتن «فرشته در خانه» شد؛ قلب فداکار خانواده که به چاپلوسی برای کارهای مردان می‌پردازد. او گفت: «من تمام تلاشم را کردم تا او را بکشم» و چیزی که باقی ماند، زن جوانی بود در اتاق خوابی با جوهردان که «فقط باید خودش باشد».
جنگ جهانی دوم ویرانی را برای باران بلومزبری به ارمغان آورد. وولف برای کار به حومه‌ی شهر رفت، اما شیدایی او یک تهدید همیشگی بود که با بازدید از لندن بدتر شد.
ویرجینیا وولف در ۱۹۴۱ در پنجاه و نه سالگی یادداشت خداحافظی‌اش را نوشت، جیب‌هایش را پر از سنگ کرد و برای پایان دادن به زندگی خود به رودخانه‌ی اوز نزدیک رُدمل رفت و میراثی از مجلات، نامه‌ها، جستارها و نُه رمان مدرن از خود به جای گذاشت که هنوز هم خوانندگان را شگفت‌زده می‌کند.
دیدگاه خود را بنویسید