پمپئو باتونی
1787- 1708، ایتالیایی
پمپئو باتونی تقریباً تمام دوران کاری خود را در رم گذراند- او را یکی از آخرین نقاشان ایتالیایی می‌دانند که نقشی برجسته در این شهر ایفا کرد. او در دورانی کار می‌کرد که ایتالیا به تدریج برتری بی چون و چرای پیشین خود را در هنر از دست می‌داد و اگر چه رم کانون سبک نوظهور نئوکلاسیسیسم بود، بسیاری از نمایندگان برجسته‌ی آن از کشورهای دیگر آمده بودند.
موفقیت او ابتدا با طراحی از آثار باستانی رومی و سپس با نقاشی‌های مذهبی و اساطیری به دست آمد و البته با چهره‌نگاری بود که به بالاترین میزان شهرت خود رسید. بسیاری از مشتریان او از بازدیدکنندگان خارجی و ثروتمند رم بودند (از جمله اشراف جوان بریتانیایی که به گرند تور می‌آمدند). باتونی این مدل‌ها را در ظاهر مجللی به تصویر می‌کشید که یادآور چهره‌پردازی باروک بود؛ هرچند آثارش از فریبندگی و ظرافت سبک روکوکو نیز بهره
داشت.
آثار کلیدی: سقوط شمعون مجوس، ۱۷۵۵-۱۷۴۶؛ سرهنگ ویلیام گوردون، ۱۷۶۶؛ شاهزاده خانم چچیلیا ماهونی جوستینیانی، 1785
