ژان آنتوان واتو
1721- 1684 § فرانسوي
ژان آنتوان واتو يكي از بزرگ‌ترين هنرمندان قرن هجدهم و از شخصيت‌هاي مهم در پيدايش سبك روكوكو است. دوران كاري او به طور غم‌انگيزي كوتاه بود ولي ژانر كاملاً جديدي را با نام نقاشي «بزم عاشقانه» به وجود آورد.
خلق و خوی هنری واتو به گونه‌ای بود که گویی مستقیماً از صفحات یک رمان عاشقانه بیرون آمده است: فردی بی‌قرار، زودرنج و ستیزه‌جو که به ندرت برای مدتی طولانی جایی می‌ماند؛ اغلب سربار دوستان مهربان و مهمان‌نوازش می‌شد و خود نیز از این موضوع رنج می‌برد. واتو برخی از بزرگ‌ترین شاهکارهای خود را حین مبارزه با عوارض بیماری سل که نهایتاً منجر به مرگش شد، نقاشی کرد.
ژان انتوان واتو در اکتبر ۱۶۸۴ در وَلانسیِن به دنیا آمد - شهرستانی مرزی در شمال شرقی فرانسه که از هلند تحت سلطه‌ی اسپانیا پس گرفته شده بود. اگر چه واتو امروزه یک هنرمند فرانسوی به حساب می‌آید، معاصرانش همواره او را فلاندری می‌دانستند- و بی‌تردید تأثیر روبنس بر آثارش این دیدگاه را تقویت می‌کرد.
آموزش نخستین
واتو پسر یک سقف‌ساز بود و در سنین بسیار پایین برای هنرآموزی نزد استادانی فرستاده شد. هویت دو استاد اولش هنوز مورد بحث است، اما به نظر می‌رسد که یکی ژاک- آلبر ژرَن و دیگری یک نقاش صحنه به نام میتیه بوده‌اند. استاد دوم واتو را به پاریس برد اما خیلی زود در آن جا رهایش کرد. این هنرمند جوان، سرگردان و بدون پشتوانه‌ی مالی، پیش از آن که شانس ملاقات با کلود ژیلو را پیدا کند، (برای امرار معاش) مجبور به قبول سفارش‌های رونگاری شد. ژیلو توسط ژان باتیست کورنی آموزش دیده و به عنوان نقاش موضوعات تاریخی در آکادمی (سلطنتی) پذیرفته شده بود، ولی بیشتر کار تصویرگری و بنا آرایی انجام می‌داد. او طراحی چیره‌دست بود و سبک طراحی و اتو را تحت تأثیر قرار داد ولی نقاشی‌هایش تا حدی خشک و خام دستانه بودند. وی در تئاترها کارهای مختلف بسیاری انجام می‌داد، از نمایش‌ها و دکورها نقاشی می‌کشید و حتی یک تئاتر عروسکی را اداره می‌کرد. احتمالاً واتو در کشیدن برخی از صحنه‌هایش به او کمک می‌کرد ولی ماهیت دقیق این کمک‌ها مشخص نیست. با این حال، مهم‌ترین تأثیر ژیلو، آشنایی واتو با تئاتر- به ویژه شیفتگی شدید او به کمدیا دِل آرته بود. واتو بعدها از مواد خام این نمایش‌های هجوآمیز در نقاشی‌هایش بهره برد و آن را به فانتزی رویا گونه‌ی صحنه‌های «بزم عاشقانه»ی خود تبدیل کرد.
