جوتو
حدود 1270 تا 1337 § ايتاليايي
جوتو چهره‌ي بلندمرتبه‌اي است كه در رأس سنت پرافتخار نقاشي ايتاليا قرار مي‌گيرد. او به واسطه‌ي بينش طبيعت‌گرايانه و سرشار بودنش از عواطف انساني، مسيرهاي جديدي را در عرصه‌ي هنر گشود.
بعد از دوران یونان باستان، جوتو اولین هنرمندی بود که در طول زندگانی خود شهرتی گسترده به دست آورد. او عمدتاً در فلورانس کار می‌کرد اما تقاضا برای کارهایش باعث شد تا به بسیاری از مناطق دیگر ایتالیا و احتمالاً به آوینیون در فرانسه سفر کند. معاصرانش جوتو را بزرگ‌ترین نقاش زمانه می‌دانستند. با این حال، سال‌های بسیاری طول کشید تا فردی به فکر نوشتن شرحی روشمند از دستاوردهای او بیفتد.
سرآغازی نامعلوم
اولین زندگی‌نامه‌نویس جوتو، جورجو وازاری (کادر چپ) بود. اثر معروف او «زندگی هنرمندان» برای اولین بار در سال 1550، یعنی بیش از دو قرن پس از مرگ این هنرمند منتشر شد. دانسته‌های ما از زندگی و آثار جوتو اندک است و بسیاری از اطلاعات وازاری درباره‌ی او غیر قابل اتکا هستند. برای مثال، وازاری نوشته که «این مرد بزرگ» در سال 1276 به دنیا آمده است اما منبعی نزدیک‌تر به زمانه‌ی او نقل می‌کند که جوتو هنگام مرگش در سال ۱۳۳۷ هفتاد سال داشته و این یعنی در سال ۱۲۶۶ یا ۱۲۶۷ متولد شده است. برخی پژوهشگران متأخر هم سال ۱۲۷۰ را محتمل‌تر می‌دانند.
کشف چیمابوئه
محل تولد جوتو نیز نامعلوم است اما احتمال می‌رود در روستایی در حدود ۲۴ کیلومتری شمال شرقی فلورانس به نام کوله دی و سپینیانو به دنیا آمده باشد. گفته می‌شود پدرش کشاورزی به نام بوندونه بوده و بنابر گفته‌ی وازاری، جوتوی جوان در مراقبت از گوسفندان به پدرش کمک می‌کرده است. این روایت، وازاری را به داستانی جذاب درباره‌ی چگونگی کشف استعداد هنری این پسربچه می‌رساند: یک روز، در حدود ۱۰ سالگی، جوتو در حال تراشیدن طرحی از یک گوسفند روی قطعه‌ای سنگ بود که چیمابونه، نقاش برجسته‌ی فلورانسی حین عبور از آن جا او را دید. او از مهارت این کودک بسیار به شگفت آمد و بلافاصله از پدرش خواست تا جوتو را برای شاگردی به او بسپارد.
