فلسفه اغلب با کلی‌ترین پرسش‌ها درباره ماهیت اشیا سروکار دارد: ماهیت زیبایی چیست؟ داشتن دانش واقعی چیست؟ چه چیزی باعث می‌شود یک عمل فضیلت یا یک ادعا درست باشد؟ چنین پرسش هایی را می‌توان با توجه به بسیاری از حوزه های خاص مطرح کرد، در نتیجه زمینه های کاملی به فلسفه هنر (زیبایی شناسی)، فلسفه علم، اخلاق، معرفت شناسی (نظریه معرفت) و متافیزیک (مطالعه مقولات نهایی جهان). فلسفه ذهن به طور خاص با سؤالات کاملاً کلی در مورد ماهیت پدیده‌های ذهنی سروکار دارد: برای مثال، ماهیت فکر، احساس، ادراک، آگاهی و تجربه حسی چیست؟این پرسش‌های فلسفی درباره ماهیت یک پدیده باید از پرسش‌های مشابهی متمایز شوند که به بررسی‌های کاملاً تجربی - مانند روان‌شناسی تجربی - که به‌شدت به نتایج مشاهدات حسی بستگی دارد، تمایل دارند. روانشناسان تجربی، به طور کلی، نگران کشف حقایق احتمالی در مورد افراد و حیوانات واقعی هستند - چیزهایی که اتفاقاً درست هستند، اگرچه می توانستند نادرست باشند. به عنوان مثال، آنها ممکن است متوجه شوند که یک ماده شیمیایی خاص زمانی و تنها زمانی که مردم ترسیده اند آزاد می شود یا زمانی که و تنها زمانی که افراد درد دارند یا به پدرانشان فکر می‌کنند، منطقه خاصی از مغز فعال می‌شود. اما فیلسوف می‌خواهد بداند که آیا آزاد کردن آن ماده شیمیایی یا فعال کردن مغز در آن ناحیه برای ترسیدن یا درد کشیدن یا داشتن افکار پدر ضروری است: آیا موجوداتی که فاقد آن آرایش شیمیایی یا جمجمه خاص هستند، قادر به انجام این تجربیات نیستند؟ آیا ممکن است چیزی چنین تجربیاتی داشته باشد و از هیچ «ماده‌ای» تشکیل نشده باشد - همانطور که بسیاری از مردم تصور می‌کنند در مورد ارواح؟ در طرح این سؤالات، فیلسوفان نه تنها احتمالات (شاید) دور از دسترس ارواح یا خدایان یا موجودات فرازمینی (که ظاهراً ساختار فیزیکی آنها بسیار متفاوت از انسان ها است) را در نظر دارند، بلکه به خصوص احتمالی را نیز در نظر دارند که به نظر می‌رسد همیشه در حال ظهور است. بزرگتر در زندگی معاصر - امکان رایانه‌هایی که قادر به تفکر هستند. آیا کامپیوتر می‌تواند ذهن داشته باشد؟ برای ایجاد رایانه ای که بتواند فکر، احساس یا تجربه خاصی داشته باشد، چه چیزی لازم است؟