برادران کارامازوف، یه شاهکار چند لایه، عمیق، فلسفی و اخلاقی و به نظر خیلی از منتقدهای جدی و مخاطب های داستان نویسی، بهترین کار نویسنده روس، فیودور داستایفسکی هستش.
برادران کارامازوف، به ماجرا و داستان یه خانواده عجیب غریب با ویژگی هایی که منحصر به آثار خود داستایفسکی هستش میپردازه. خانواده کارامازوف، که شامل پدر، سه برادر از دو مادر و یه برادر معلول که مبتلا به صرع هم هست و فرزند نامشروع یه رابطه مادر با ویژگی های خاص دیگه هستش. ارتباطات توی خانواده کارامازوف، مثل خیلی از ارتباطاتی که ما توی آثار مختلف ادبی میبینیم، شیرین و دلچسب نیست و رابطه پدر و پسری، به شیوه ای تلخ و آزار دهنده پیش میره. به شکلی که در نهایت، یکی از پسرها نقشه قتل پدرش رو می کشه. هر چهار پسرِ کارامازوف، تنفر شدیدی از پدرشون دارن و فئودور کارامازوف، یعنی پدر خانواده که یه مرد متمول و پولداره هم میونه خوبی با سه پسر و یه پسر نامشروعش نداره.
برادران کارامازوف که آخرین اثر داستایفسکی هم هست، به عقیده خیلی از منتقدها، فلسفی ترین و پیچیده ترین رمانی هستش که داستایفسکی، نوشته. طبق اسناد و مدارک به جا مونده و نقل قول اطرافیان فیودور داستایسفکی، این نویسنده تصمیم داشته که یه سه گانه بنویسه. و رمان برادران کارامازوف، اولین بخش از این سه گانه هست. اما داستان مجزا هستش و موقع تموم شدن کتاب، داستان هم به پایان میرسه و نویسنده تصمیم داشته توی قسمت دوم سه گانه، به ماجرای متفاوتی بپردازه. پس نیازی نیست که نگران پایان بندی داستان بود.
طبق گفته ها، داستایفسکی کتاب برادران کارامازوف رو از زبان یکی از هم بندی هاش میشنوه. و بعد از گذشت چند سال تصمیم میگیره که این اتفاق واقعی رو دست مایه خلق یه شاهکار فلسفی و پیچیده با درون مایه های اخلاقی و مذهبی و فلسفی کنه.
یه جا از کتاب برادران کارامازوف داستایسفکی میگه:
کاملا در سلامت عقل هستم، اما روحم زیر بار سنگینی است.