کتاب بیست و یک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه یه کتاب به تالیف ابوالحسن نجفی مترجم خوب و مسلط ادبیات فرانسه هستش.
ابوالحسن نجفی، با ترجمه این کتاب به سراغ بیست و یک داستان از نویسنده‌های قرن بیست فرانسه رفته. برای انتخاب نویسنده و آثاری که ترجمه کرده نهایت دقت و سلیقه رو به خرج داده و تلاش کرده که مهم‌ترین نویسنده‌های قرن بیستم رو نام ببره و بهترین داستان کوتاه اون نویسنده رو هم ترجمه کنه.
داستان‌های انتخاب شده برای مجموعه بیست و یک داستان:
داستان اول: « معامله » از ژول تلیه.
داستان دوم: « کبریت » از شارل لویی فیلیپ.
داستان سوم: « پالاسْ هتل تاناتوس » از آندره موروا.
داستان چهارم: « زنی از کُرْک » از ژوزف کسل.
داستان پنجم: « ایوان ایوانوویچ کاسیاکوف » از ژان ژیونو.
داستان ششم: « نامزد و مرگ » از ژیل پرو.
داستان هفتم: « مورمور » از بوریس ویان.
داستان هشتم: « عرب‌دوستی » از ژان کو.
داستان نهم: « کرگدن‌ها » از اوژن یونسکو.
داستان دهم: « شب دراز » از میشل دئون.
داستان یازدهم: « زن ناشناس » از ژان فروستیه.
داستان دوازدهم: « کهن‌ترین داستان جهان » از رومن گاری.
داستان سیزدهم: « دیوار » از ژان پل سارتر.
داستان چهاردهم: « هفت شهر عشق » از روژه ایکور.
داستان پانزدهم: « مرتد » از آلبر کامو.
داستان شانزدهم: « بد نیستم، شما چطورید؟ » از کلود روا.
داستان هفدهم: « بیرون رانده » از ساموئل بکت.
داستان هجدهم: « چگونه وانگ‌فو رهایی یافت » از مارگریت یورسنار.
داستان نوزدهم: « درس‌های پنجشنبه » از رنه_ ژان کلو.
داستان بیستم: « بازار برده فروشان » ازژرژ_ الیویه شاتورِنو.
داستان بیست و یکم: « مردِ بافتنی به دست » از گابریل بلونده.
داستان‌های انتخابی ِ این مجموعه، جزو مهم‌ترین داستان کوتاه‌های قرن بیست‌ام فرانسه هستن. با خوندن این بیست و یک داستان، به سراغ هرچیزی که ذهن نویسنده فرانسوی قرن بیست‌ام رو درگیر کرده میریم. از موضوع جنگ و مبارزه برای وطن گرفته، تا پرسش‌های فلسفی عمیق.
ابوالحسن نجفی همواره به عنوان یکی از بهترین مترجم‌های ایرانی و از دقیق‌ترین مترجم‌های زبان فرانسه شناخته میشه.
بخشی از این کتاب میخونیم:
چه آشوبی، چه آشویی! باید افکارم را منظم کنم. از زمانی که آنان زبانم را بریده‌اند، زیان دیگری، نمی دانم، پیوسته در جمجمه ام می گردد، چیزی حرف می زند، یا کسی، که ناگهان سکوت می کند و سپس همه از سر گرفته می شود، وای بسا چیزها می شنوم که خود نمی گویم، چه آشوبی، و اگر دهان بگشایم گویی صدای ریگ هایی است که روی هم می غلتند.