کتاب روایت زندگی پسربچه ای به نام شهاب است داستان در بیست سالگی شهاب و دیدن عکس دوران کودکی اش آغاز میشود
شهاب هفت ساله برای ما مینویسد که در همان دوران پی به خنگی اش برده
پسرعمویش خسرو اولین کسی بوده که پی به خنگی اش میبرد و او را به ان اسم خطاب کرد تا ان موقع شهاب فکر میکرد خنگ بودن چیزخوبیست تا وقتی که در خانه عمویش بود و فهمید خنگ بودن خوب نیست و زن عمویش او را خنگ و گاو خطاب کرد. شهاب از همان کودکی با برادرباهوش و بااستعدادش ارش مقایسه میشد. این پدر شهاب بودکه مدام اورا با ارش مقایسه میکرد و سرکوفت خنگ بودن شهاب را به مادر شهاب و ارش میزد اما مادر تنها کسی بودکه هرگز پشت شهاب را خالی نکرد
شهاب در پی اعتراض به این لقب و مقایسه هرروزه بابرادرش با سکوت اعتراض کردو لالی انتخابی را برگزید اما در ان دوره که تازه جنگ تمام شده بود کسی به فکر این نبود که از نظر روانشناسی به این بعد روحیه شهاب نظر علمی بیندازد برای همین تمام مدت همه فکر میکردند شهاب کودک لال و خنگی است
پدر به شهاب بی توجه بود و او را مایه خجالت خودش میدانست روزی که شهاب به همراه مادربزرگ مهربانش که کاملا شهاب را درک میکرد برای ثبت نام به مدرسه رفتند شهاب به خاطر حرفهای مادربزرگ و اینکه درمدرسه ثبت نامش کنند برای اولین بار اسم خودش را گفت
داستان گاهی از زبان شهاب و گاهی از زبان مادرش، مریم است. ناصر پدر شهاب، حسین عمو و شهین عمه شهاب، خیلی هواخواه یکدیگر هستند. مریم به خاطر طرفداری از پسرش شهاب مرتب با آنها درگیر است. شهاب که می بیند دیگران او را تحقیر میکنند اقدام به خرابکاری می کند. مثلا روی کاغذ دیواری آرش جوهر می ریزد، روی ماشین پدرش نقاشی می کشد، آجر روی سر مادربزرگش (مادر پدرش) می اندازد. او شیرینی انتقام را دوست دارد و پدرش او را تنبیه می کند. مادر به خاطر دفاع از شهاب بارها دروغ می گوید و این باعث خوشحالی شهاب می شود.
کتاب نثرروان و دلنشینی دارد برای علاقه مندان به رمان هایی با ژانرخانوادگی و ادبیات ایرانی پیشنهاد خوبی است