چه نوع انسان هایی وجود دارد؟ جوهر آنها چیست؟ جوهر تاریخ بشر چیست؟ از نوع بشر؟ برخلاف بسیاری از پیشینیان فکری‌اش، فوکو در پی پاسخگویی به این پرسش‌های سنتی و ظاهراً ساده نبود، بلکه به دنبال بررسی انتقادی آن‌ها و پاسخ‌هایی بود که الهام گرفته‌اند. او پایدارترین شک و تردید خود را متوجه آن پاسخ‌ها کرد - از جمله نژاد، وحدت عقل یا روان، پیشرفت و رهایی - که در قرن نوزدهم در اروپا و ایالات متحده امری عادی شده بود. او استدلال می‌کرد که چنین موضوعات رایجی هم پدیدارشناسی هگلی و هم ماتریالیسم مارکسیستی را نشان می‌دهد. او استدلال کرد که آنها همچنین زیست شناسی تکاملی، انسان شناسی فیزیکی، پزشکی بالینی، روانشناسی، جامعه شناسی و جرم شناسی همان دوره را اطلاع دادند. سه رشته اخیر بخشی از چیزی هستند که «علوم انسانی» نامیده شد. فوکو خود امکان نقد خود را به عنوان شاهدی بر این می دانست که مفهوم انسان در حال کم شدن کنترل خود بر اندیشه غربی است. با این حال، یک معمای دیگر باقی ماند: چگونه ممکن است چنین رقم اشتباهی، چنین غیرممکن، برای این مدت طولانی کاملاً بدیهی تلقی شود؟ راه‌حل فوکو تأکید می‌کند که در دولت‌های ملت نوظهور قرن هفدهم و هجدهم اروپا، «انسان» یک پیش‌نیاز مفهومی برای ایجاد نهادها و شیوه‌های اجتماعی است که برای حفظ شهروندی مولد بهینه ضروری است. با ظهور «انسان»، این تصور که شخصیت و تجربه انسان تغییر ناپذیر است به تدریج جای خود را به این تصور داد که هم جسم و هم روح را می‌توان دستکاری و اصلاح کرد. مفهوم اخیر به فن آوری های پلیس مدرن منطق پایدار خود را وام داد. از نظر فوکو، مظهر نهادهای «انضباط» - شیوه‌ای از سلطه که می‌کوشید هر نمونه از «انحراف» را کاملاً قابل مشاهده نشان دهد. جرمی بنتام، فیلسوف و مصلح اجتماعی، که هر زندانی را در معرض دید تاریک یک برج مراقبت مرکزی قرار داد. در میان ابزارهای نظم و انضباط معاصر، دوربین مداربسته را باید یکی از معرف ترین ها به حساب آورد.