هر آن کس که اعتقادی راسخ به خدایی دارد که او صرفاً نیکی نمی خواند بلکه در عمل هم او را چیزی جز نیکی نمی داند. چنین شخصی، با اعتقاد به پاداش و مکافات در زندگی بعدی باید معتقد باشد که پاداش و مکافات از ملحقات نیکی و شایستگی واقعی و شرارت و پستی واقعی هستند و نه از کیفیات یا شرایط عرضی که در این صورت نمی شد به درستی آن ها را پاداش و مکافات خواند، بلکه پاداش و مکافات حاصل به بار آوردن بی حساب خشنودی و ناخشنودی برای مخلوقات هستند. فقط بر این اساس است که اعتقاد به جهانی دیگر می تواند شادمانه بر دل مؤمنان اثر گذارد و فقط بر این اساس و به یمن ایمان است که انسان شاید بتواند فضیلت و صداقت خویش را حفظ کند، حتی تحت سخت ترین اندیشه ها درباره طبیعت بشری که فرد تحت شرایط نامناسب یا ناخواسته یا نامطلوب به این عقیده تلخ می رسد که فضیلت طبيعتاً خصم خوشبختی در زندگی است.
فضیلت و خوشبختی اگر با هم توام شوند این دیگر والاترین خیری است که می تواند نصیب شخص شود و اگر آن خوشبختی که کاملاً متناسب با اخلاق است محقق شود یعنی ارزش شخص و شایستگی اش برای خوشبختی توام باشند این دیگه بزرگترین خیر ممکن در عالم است.